Hora iam nona luxerat
Et discursu conscenderat
Phoebus consuetum cardinem,
Suum reservans ordinem,
Parentem cum caro tuam
Asseclae commendaveras
Vitaeque terminum tuae
Procul non esse noveras.
Multis sannis, iniuriis,
Verbis et multis turpibus
Affectus, ac poenis crucis
Te saeviter pungentibus
Caelestis Patris invocans
Opem, desertum te querens,
Clamabas voce persona,
Astantes quam deriserant.
Sitibundo tunc spongia
Fellis tibi dant poculum
Apparitores improbi,
Ex qua gustans nil hauseras.
Nostrae salutis haec fuit
Sitis, nos ut de faucibus
Emancipares daemonum,
Quibus prius servivimus.
Post hanc sitim, cum videras
Adimpletas prophetias,
“Pro peccatis iam debitum
Est consummatum!” dixeras.
Et inde clamans spiritum
Deo Patri dans in manus,
Inclinans sacratum caput
Pro nobis exspiraveras.
Statim terram caligine
Sol condens se compleverat,
Creatoris mortem sui
Dolens turbato lumine.
Templi velum scissum fuit
Solumque motu tabuit,
Multae fuere tunc petrae
Disruptae prae formidine.
Hinc ex sepulcris mortui
Egressi plures, coetui
Videndos se viventium
Praebebant admirantium.
Astans ad haec centurio
Dei te dixit filium
Talisque famosae necis
Numquam fuisse te reum.
O Iesu, salvator pie,
Quod re nobis et nomine
Salvandis praestitit tua
In nos ingens clementia;
Descendens de sinu Patris,
Hanc nostri carnem corporis
In alvo castae virginis
Sumpsisti, per quam passus es;
Nos liberans a crimine
Et abluens in sanguine
Pro nobis fuso largiter,
Ut tecum simus iugiter;
Tecumque configens cruci
Peccata nostra, destruens
Aeternam mortem, saepius
Quam delictis incurrimus,
Quas nos miselli gratias
Habere tantae possumus
Amoris multitudini,
Qua nos ingratos diligis?
Tamen grates, humanitas
Quantas valet, tibi Deo
Cum Patre cumque Spiritu
Has supplices offerimus.