Post hymnum dictum cum tuis
Undenis sectatoribus
Subisti montem, consitum
Olivis, urbi proximum.
Et hortum, quem crebro prius
Solebas ingredi, petens
Ad orandum te flexeras,
Tuis idemque iusseras,
Precantes ne tentatio
Somno cogente tangeret,
Maeror quem cordis intimus
Affert plerumque tristibus.
Ab illis procedens parum
In terram te prostraveras
Patremque ter, iacens humi,
Orabas voce supplici,
Ut passionis poculum
A te transiret, felleo
Amarum gustu, continens
Nostrae salutis pharmacum.
Cruentum sudorem sacro
Ex toto fundens corpore
Contristabaris, aestimans
Mortis graves iniurias
Et quod frustra pro plurimis
Pati deberes impiis,
In illis quodque perderes,
Quidquid volens impenderes.
Futura qui scis omnia
Nec te latent praesentia,
Perpendens instantem necem
Eandem ter dabas precem.
Sed te voluntati Patris
Summittens praeparaveras
Mentem, passurus omnia,
Quae scripserat prophetia.
In quo te missus angelus
Confortabat, fidentius
Ut ferres cuncta praescius,
Hostes quae cogitaverant.
Quos exspectabas iam prope,
Armati qui convenerant
Cum vinclis, telis, lanceis,
Laternis praelucentibus.
Non abs re te pavens tremor
In illa nocte perculit,
Humorem purpurae parem
Ex artubusque protulit.
O Christe rex, angustiis
In nostris huius turbinis,
Haec sub quo vita volvitur,
Assis nobis, cum solvimur,
Ut nos non terreat metus,
Morituros qui solet gravis
In exitu perstringere
Et spectra multa promere!
Haec ne nos turbent, protege
Phantasmatumque reprime
A nobis tum ludibria
Et cuncta, quae sunt noxia,
Ut te possimus subsequi
Ad hortum primi plasmatis,
Latro quem sero paenitens
Ingressus est te confitens!
Orare nos fac iugiter,
Tentationes fortiter
Per teque nos da vincere,
In hoc et horto vivere! Amen