Poem #60
Hendecasyllabi ad Georgium Sabinum. 3written 1547-02-26 — 1547-04-30 first edition 1558
Early printed source materials:
| 1 | SABINUS 1563 p. 331-332 (in extenso) |
| 2 | DANTISCUS 1764 (Ad eundem) p. 155-156 (in extenso) |
Prints:
| 1 | DANTISCUS 1938 (Jedenastozgłoskowce do Jerzego Sabina) No. 18. 3, p. 192-194 (Polish translation, Jan Michał HARHALA) |
| 2 | Dantisci Carmina (Hendecasyllabi ad Georgium Sabinum 3) No. 46. 3, p. 214-216 (in extenso) |
| 3 | Antologia 1985 (Jedenastozgłoskowce do Jerzego Sabina) No. 3, p. 232--233 (Polish translation, Edwin JĘDRKIEWICZ) |
| 4 | DANTISCUS 1973, 1987 (Hendecasyllabi ad Georgium Sabinum / Jedenastozgłoskowce do Jerzego Sabina) No. 3, p. 96-99 (in extenso; Polish translation, Anna KAMIEŃSKA) |
| 5 | STARNAWSKI 2001 p. 36 (excerpt) |
Text & apparatus & commentaryPlain textText & commentaryText & apparatus
Perlegi cupide tuum libellum,
Leporis, salis, eruditionis
Plenum, quem toties videre avebam.
Ex hoc ingenii libens acumen
Amplexus, numeros iocosque dulces
Transcurri; neque Pegasum volantem,
Quem clarum tibi stemma iussit esse
Caesar, praeterii, nec hoc, amicis
Quidquid Pierides tuae dicarunt.
Dignas hinc tibi gratias referre
Deberem siquidem, sed est supellex,
Scis, quam curta mihi, sub hac palaestra
Iam pridem qui Heliconidas reliqui.
Ingratus tamen esse nolo totus:
Si Lucretia nostra non placebit,
Quam mitto, veniam dabis; placere
Quod possit tibi forte, deinde mittam.
At patrocinio tuo tuisque
Doctis hendecasyllabis, Sabine,
Indignus fuit ille sordidatus,
Pro quo tot precibus simul profusis
Exposcis veniam, licet sit usto
Dignus stigmate, contumax Iopas,
Qui tangens fidibus chelyn malignis
Infames voluit meos fideles
Cives reddere, dixerat fidem quos
Infregisse; docere quod nequibat.
Poenas ferre graves calumniator
Coram iudicio, quod ergo fugit,
Leges quas statuere, debuisset.
Quod porro quereris, gemis dolesque
Mortem coniugis optimique Bembi,
Tecum condolui, piis utrisque,
Orans, Manibus ut quies beata
Detur cum superis; et hanc utrisque
Nobis, quando vocabimur, petamus!
Nulli cedere nam solet propinquans
Cunctis terminus a Deo locatus.
Leporis, salis, eruditionis
Plenum, quem toties videre avebam.
Ex hoc ingenii libens acumen
Amplexus, numeros iocosque dulces
Transcurri; neque Pegasum volantem,
Quem clarum tibi stemma iussit esse
Caesar, praeterii, nec hoc, amicis
Quidquid Pierides tuae dicarunt.
Dignas hinc tibi gratias referre
Deberem siquidem, sed est supellex,
Scis, quam curta mihi, sub hac palaestra
Iam pridem qui Heliconidas reliqui.
Ingratus tamen esse nolo totus:
Si Lucretia nostra non placebit,
Quam mitto, veniam dabis; placere
Quod possit tibi forte, deinde mittam.
At patrocinio tuo tuisque
Doctis hendecasyllabis, Sabine,
Indignus fuit ille sordidatus,
Pro quo tot precibus simul profusis
Exposcis veniam, licet sit usto
Dignus stigmate, contumax Iopas,
Qui tangens fidibus chelyn malignis
Infames voluit meos fideles
Cives reddere, dixerat fidem quos
Infregisse; docere quod nequibat.
Poenas ferre graves calumniator
Coram iudicio, quod ergo fugit,
Leges quas statuere, debuisset.
Quod porro quereris, gemis dolesque
Mortem coniugis optimique Bembi,
Tecum condolui, piis utrisque,
Orans, Manibus ut quies beata
Detur cum superis; et hanc utrisque
Nobis, quando vocabimur, petamus!
Nulli cedere nam solet propinquans
Cunctis terminus a Deo locatus.