Aeterno genitus de Patre filius
Postquam principio, quo prior exstitit,
Verbo cuncta suo, quae tenet ambitus
Caeli, condiderat, quidquid et undique
Vel visu capitur quodque capi nequit,
Nos, quos primus homo perdiderat volens,
Ut salvaret ab hoc interitu gravi,
Descendens Deus ex virgine prodiit
Verus factus homo, sed sine crimine.
Hoc ut tolleret ac inde resolveret,
In poenis Erebus quos habuit diu
Detentos sub aquis flammeus igneis,
In se nostra pius debita sustulit,
Affigensque cruci reddidit omnia
Patri morte sua sicque retexuit
Ex strictis laqueis noxia nomina.
Ad caelos et iter, quod fuit invium,
Cunctis restituit planius astraque.
Per lucentia nos ad sua gaudia
Post se victor ovans traxit ab inferis;
Mandatis, voluit, legibus et suis
Ut mens nostra sit hic attamen obsequens.
Contendamus in hoc ergo viriliter,
Conatus siquidem protinus adiuvat
Ferventes et adest corde precantibus
Sincero; famulos novit enim suos,
Quos verae fidei gratia continet,
Quam poscentibus hic dat, negat impiis.
Hanc qui non cupiunt nec capiunt, putant
Nuda se fieri consimiles fide
Cum sanctis, igitur saepe licentius
Spernentes operis facta boni student,
Immersi vitiis innumeris, quibus
Oblectant animos, his et inambulant.
Hi fidunt propriis sensibus et tibi
Iunctos se simulant, Christe piissime,
Multis criminibus turpiter obruti
Carnis, carnivori, moribus improbis
Viventes, nihil ex aethere Spiritus,
Quem pellunt, sed habent ex Styge plurimum,
Quo ducti peragunt omnia libere,
Quae mundus stolidis suggerit, illitis
Foedis deliciis fraudeque daemonum,
Sub quorum pereunt praecipites iugo
Et te defugientes furialibus
Summittunt misere se cruciatibus.
Ex his eripias nos tibi subditos
Et qui sub pedibus te petimus tuis
Prostrati, recolentes tua vulnera
Et mortem, crucis huius quoque gloriam,
Qua victor rediens Tartarei canis,
Ne nos terreat hic, ora latrantia
Clausisti, spolians regnaque supprimens
Ditis terrifici multaque corpora
Surgens ex tumulis viva reduxeras,
Laeti quae paradisi retinent loca!
Quo nos post obitum duc miserabiles,
Qui rorantibus ad te lacrimis ades,
Ut cum de superis bucina perstrepet
Dicens horrisona voce iacentibus
Postremum sub humo iudicii diem
Ex tumbisque cavis nos simul erutos,
Nudos ante tuum constituet forum,
Tunc nos propitius collige, cum grege
Iustorum positos, quem pietas tua
Servans pro meritis — quae nisi munere
Accessere tuo — perpetuis beat
Finito stadii turbine praemiis!
Si terris segetes frigore mortuis,
Frondes arboribus, germina vallibus,
Gressus reptilibus, manca volucribus
Alarum reparas cunctaque vivida
Reddis, quae glacies et rigidis hiems
Auris corripuit fecit et arida,
Quamvis te nequeant noscere sensibus,
Cum desit ratio, tu tamen omnia
Nutris atque foves, veris et hoc novi,
Quo Phoebus radiis tempore promicat
Ignitis, recreas, quid facies tuis
Nunc ex sarcophago sospes amantibus,
Te verumque Deum rite colentibus,
Qui rerum sator et factor es omnium?
Num non sponte dabis iusta petentibus,
Cum corvos epulis pascis et obvia
Ornas florigeris lilia vestibus?
Ad te nos et ob id pectore supplices
Firmo confugimus, te quoque poscimus,
Ne nos destituas, quos variis modis
Afflictos satanas persequitur furens.
Hunc tu praesidio pelle procul tuo
Et tum praecipue, cum prope terminus
Iussus proveniet cedere nemini,
Assis daque, tuos sentiat angelos
Custodes anima in corpore languido!
Hoc postquam gelidis liquerit anguibus,
Tandem terribilis quando canet tuba,
In spe nos, pie, fac, Christe, resurgere
Ad dextramque tuis iunge fidelibus! Amen.