Cultor Pieriae Sabinus artis,
Antistes venerande te salutat
Hinc, qua iunipero virente cinctus,
Curvo Bregela labitur fluento.
Ulvosam residens ad huius undam
Musarum quid agat chorus, requiris?
Flagranti studio vacat canendi
Noctes atque dies, ut bis in oris
Doctae Palladis excitentur artes,
Orpheumque docet movere plectrum
Arctoi maris accolas Borussos.
Quin et saepe tuas ad astra laudes
Pleno Musicus ore coetus effert:
Te sermonis et utriusque linguae
Expertum canit, inclitumque vatem.
Haec ut nota tibi forent, et omnes
Rescirent gelido sub axe gentes:
A nostro tibi Melchiore nuper

Hac in urbe dicatus est libellus.
Quem, ceu primitias novi Lycei,
Oro suscipias. Deinde plura
Nostrae Pierides tibi dicabunt:
Quae curis nisi tot gravatus esses,
Missis hinc quoque saepius tabellis
Scribendi studium tibi probarent.
restat, tibi se tuus SABINVS
Commendat, cupidis petitque votis,
Ut feliciter exigas tot annos,
Quot ver purpureos ubique flores
Nunc in mollibus educat viretis.

Respondere tuis quidem vicissim
Cirrhaeis numeris velimus, at nos,
Curis implicitos negotiisque
Ut semper fugiunt senes puellae —
Sueto destituunt favore Musae,
Quae dant Aonios probe liquores
His, qui saepuis otio fruuntur.
Quod, Sabine, tibi tuisque doctis
Asseclis sine livida favemus
Nota quodque diu geras sub illo
Felici pariter tenore vitam,
Cum Phoebo fidibusque gratiosam
Optamus prope Nestoris senectam.
Nos hic continuo labore torquent
Imo in pectore cogitationes,
Quas res publica dat domusque nobis;
Unde rara quies sub hoc tumultu,
Quem fert turbo frequens negotiorum.
Et si forte datur subinde duri
Qualiscumque remissio laboris,
Non durat; redeunt brevi prementes
Angores animum molestiores.
Verum quando subit superna rebus
Terrenis meditatio relictis,
Mens curis vacat et caret labore.
Haec sed stare nequit diu voluptas,
Ni iuste fuerit Deus rogatus.
Qui quamvis malefacta semper odit,
Non odit tamen ille paenitentes,
Sed clemens pater hic graves remittit
Noxas, dans veniam reis reversis.
Hac spe vivimus et laboriosam
Vitam ducimus. Haec tibique nota
Ut sit, scribimus ad fluentis Allae
Ripas, qui quoque Bregelam subintrat,
Ad vos unde fit auctior profusus.
Hos ergo hendecasyllabos minutos
Boni consule, mi Sabine, quaeso,
Non tuis similes Catullianis,
Qui dulces redolent salem ac leporem,
Cum multa simul eruditione.
Tot annis valeas salubriterque,
Quot versus facis elegantiores,
Quam sunt, quos ego cudo, praepeditus
Curis continuis negotiisque,
Vel quot gratus ager refert aristas,
Cum iam Sirius igneus calescit.
Quodsi versiculi parum plecebunt,
Quos ex tempore mittimus, volanti
Ascribes calamo, profectioni
Namque intendimus, ad graves ituri
Tractandum patriae vocantis actus.

Vale.

Ex Heilsberga, 3 Nonis Maii MDXLVI.

Ad Ioannem Dantiscum Episcopum Varmiensem, Georgius Sabinus

Pridie Nonas Iunii.

Comptas floribus et rosis novellis,
Et terrae variis virentis herbis,
Quas hoc ver redolens reduxit orbi,
Nuper, docte, tuas, Sabine, Musas
Vultu vidimus obvias sereno
In nostro reditu fluentis Allae
Ad ripas, modulis simul canentes
Pimpleis resonans ab ore carmen,
Carmen, dulce, suave, perpolitum,
Quod nos exhilaravit ac refecit
Et post hoc iter omne, taediosum
Quod nobis fuerat, placens ademit.
Quare tot tibi gratias habemus,
Quot fert germina nunc humus tumescens
Hoc sub tempore, quo comas resumunt
Frondentes procul arbores in antris
Et nostris prope quae manent in hortis,
Quo iam celsa petunt Oreadesque
Pindi culmina gressibus citatis
Et quo nunc Dryades suas choreas
Impigroque gradu suas Napaeae
In pratis et agris aquisque ducunt.
Iam quaecumque videntur undiquaque
In campis vel in intimis virectis
Aut in vallibus, aut iugis in altis,
Rident omnia, cuncta laeta rident.
Hoc ut tempore, mi Sabine, festo
Quod sunt pollicitae tuae Camenae —
Quo iam singula gaudiis resultant
Et quo Spiritus affuturus ille,
Qui replet pia corda Christianis,
Certo creditur, huc velis venire,
A te poscimus, ac tui iugalis
Consortem thalami venire tecum.
Insiderus item, velimus, una
Ut tecum veniat vocatus hospes.
Pro Volsca tamen Anna sit Camilla,
Quae Turno tibi gessit in Latinos
Fidas suppetias deditque, quidquid
Sermonis Latii est politioris,
A caro patre, cuius es profunda
Factus splendidus eruditione,
Praeclarum quoque nactus es per orbem
Cum magno pariter favore nomen.
Scribenti modo fertur appulisse
Vestri nuntius huc ducis Borussi,
Est a quo mihi litteras amicas,
Pulsans ostia, redditurus. Illum
Dum sic excipio, recessit omnis
Conceptus calor atque me puellae
Solum Pierides statim relinquunt.
At curae redeunt molestiores.
Quas res publica dat, trahuntque longe
A coeptis numeris. In is morari
Quam gratum fuerit, tibi sit in te
Testis noster amor, sibi Sabinum
Promittens animo benigniore,
Quidquid scribitur, esse metiendum.
Quodsi forte licentia Catulli
Interdum vel et utimur Marulli,
Fit, cum copia largior negatur
Intento gravibus subinde rebus.
Si te versiculi parum diserti
Huc ducent, satis est. Vale venique!

Ex Heilsberga, Nonis Iunii MDXLVI.

Ad Ioannem Dantiscum episcopum Varmiensem

Cum me propter Hyantias puellas,
Sacratum quibus hic recludo fontem,
Magno praesul amore prosequaris:

Me vir sollicito dolore pressus
Oravit, lacrimis per ora fusis,
Ut blandis mea te Camena verbis
Placaret sibi, leniens et acrem
Dulci carmine mitigaret iram.
Nam cum forte reus citatus esset,
Causa nescio qua tuum tribunal
Declinavit: ob id subire poenam
Est iussus, quasi contumax fuisset.
At quamvis mea Musa non libenter
Maestorum querimonias reorum
Tractet, causidici perosa munus:
Ipsius lacrimae tamen precantis,
Huc me commiseratione ducunt,
Ut nulla ratione carmen illi,
A me quod petit, atque profuturum
Confidit sibi, denegare possim:
Praesertim tua cum mihi benigna
Mens sit cognita plurimis ab annis.
Si quid carminibus moveris ergo,
Amphion quibus et canorus Orpheus
Moverunt lapides, ferasque tigres:
Te dilecta tuae per ossa matris,
Et cari cineres parentis, oro:
Te per laurigeras novem sorores,
Per si quid tibi dulce, vel suave est,
His obtestor et obsecro Camenis:
Concedas veniam reo petenti,
Laxataque gravi severitate,

Hanc illi modo noxiam remittas.
Te flectat pietas, et illa virtus
Quae magnos precibus viros moveri
Exemplo iubet ipsius Tonantis:
Te demum miseranda flectat uxor
Quae de paupere deprecans marito
Hinc suspiria dat, tibique supplex
Tendit bracchia parvulosque natos,
His placabilis aequiorque fias.
Sic longaevus agas, nec ulla prorsus
Durae incommoda sentias senectae:
Sic vitam tua fata cum reposcent,
Humani generis tibi redemptor
Praestet, molliter ut cubes, quietem.

Ad Ioannem Dantiscum episcopum Varmiensem

Ut fato miserabili peremptam
Lugens Eurydicen gemebat Orpheus:
Sic Annam sociam mei cubilis
Deplorans gemo, quam salutis autor
Ad vitae Deus exitum vocavit.
Nam saevum mihi vulnus ac dolorem
Eius fecit acerba mors, et huius
Vitae delicias ademit omnes.

Me non afficiunt, ut ante, dulces
Musarum citharae: nihil virentes
Parnasi moror amplius recessus:
Sed nuda velut aridaque in ulmo
Considit viduus gemitque turtur:
Vitam sic modo duco luctuosam
Singultu, gemitu, dolore, fletu.
O si pharmacon ipse nunc haberem
Illud, quod Polydamna Thonis uxor
Dono Tyndaridi dedit Lacenae:
Quod cum Telemachus bibisset, omnem
Absterso posuit dolore luctum:
Nil illo mihi gratius daretur,
Obliviscerer ut mei doloris.
At orbatus amore coniugali,
Quantum tristitiae et doloris hausi:
Tantum praebuit his diebus, a te
BEMBI mors mihi nuntiata, luctum,
Illum numinis instar, atque tanquam
linguae praecipuum decus Latinae
Sum miratus: et ille me vicissim
Complexus iuvenem senex amavit,
Immortalibus extulitque scriptis.
Quare non minus ac meam maritam,
Extinctum doleo gemoque BEMBEVM:
Cuius tres Charites novemque Musae
Lugent interitum, simulque plangunt
Maestis Adria, Tybris, Arnus, undis.
Sed qui sanguine nos suo redemit,

Ambobus tribuat (precor) sepultis
CHRISTVS perpetuam beatitatem:
Longaevam tibi prorogetque vitam.

AD EVNDEM

Parvum suscipe, Praesul, hunc libellum,
Quo te donat amans tui SABINVS.
Auro splendidus et niteret ostro,
Me blandis nisi mollibusque verbis
Festinanter et ocius rogasset,
Ut Dantisce tuus libellus esset.

Perlegi cupide tuum libellum ,
Leporis, salis, eruditionis
Plenum, quem toties videre avebam.
Ex hoc ingenii libens acumen
Amplexus, numeros iocosque dulces
Transcurri; neque Pegasum volantem,
Quem clarum tibi stemma iussit esse
Caesar, praeterii, nec hoc, amicis
Quidquid Pierides tuae dicarunt.
Dignas hinc tibi gratias referre
Deberem siquidem, sed est supellex,
Scis, quam curta mihi, sub hac palaestra
Iam pridem qui Heliconidas reliqui.
Ingratus tamen esse nolo totus:
Si Lucretia nostra non placebit,
Quam mitto, veniam dabis; placere
Quod possit tibi forte, deinde mittam.
At patrocinio tuo tuisque
Doctis hendecasyllabis, Sabine,
Indignus fuit ille sordidatus,
Pro quo tot precibus simul profusis
Exposcis veniam, licet sit usto
Dignus stigmate, contumax Iopas,
Qui tangens fidibus chelyn malignis
Infames voluit meos fideles
Cives reddere, dixerat fidem quos
Infregisse; docere quod nequibat.
Poenas ferre graves calumniator
Coram iudicio, quod ergo fugit,
Leges quas statuere, debuisset.
Quod porro quereris, gemis dolesque
Mortem coniugis optimique Bembi,
Tecum condolui, piis utrisque,
Orans, Manibus ut quies beata
Detur cum superis; et hanc utrisque
Nobis, quando vocabimur, petamus!
Nulli cedere nam solet propinquans
Cunctis terminus a Deo locatus.