Reverendissimo Domino, domino Ioanni Dantisco episcopo Culmensi etc. Regni Poloniae

Gandavi

Salutem plurimam.

Non tanta confidentia, Praesul Dignissime, ad Tuam scriberem Reverendissimam Paternitatem, nisi tua humanitas, qua omnibus benefacere studes, prius mihi praedicata fuisset. Quare factum est, ut hoc minus metuam, quod sic alioquin cogitare quidem auderem, hoc est, quod pusillus homuncio non erubesco summi antistitis implorare auxilium. Facioque certe eo audentius, quod nimis imploratum habeo te, Presul Dignissime, reipublicae litterariae promovendae patronum esse promptissimum, quam scio te deserturum numquam.

Coeptus est apud me per Livinum Panaghatum describi orbis terrarum in orbe globo vere tam ingenti, ut vix quisque crederet, nisi viso, ea magnitudine fabricari posse, pro sua mole in omnem partem volubili, ut statim se ea pars mundi oculis obiiciatur, quam quisque cupiat ac velit, idque nullo labore atque molestia. Desiderantur in eo noviter repertae insulae, quarum accepi Tuam Reverendissimam Paternitatem in charta habere descriptiones. Rogo eandem Tuam Reverendissimam Paternitatem, ut charta Livino Panagatho harum latori et itidem mihi pro absolutione globi ad tempus commodato contingere possit. Servabitur illaesa et bona fide restituetur quam citissime. Si Tua charta caruero, erit meus orbis mancus, claudicans, utpote non suis constans membris. Boni consulat meam audaciam Tua Reverendissima Paternitas, et, si quid est, in quo eidem vicissim gratificari possim, inveniet me ad omnia paratum et alacrem.

Vale.

Brugis, XXX-a Maii anno XV-c XXXI-o.

Vestrae Reverendissimae Paternitati observantissimus Marcus Laurinus presbyter

Reverendissimo Domino, Domino Ioanni Dantisco Regni Poloniae oratori etc.Gandavi

Salutem plurimam.

Reddidit mihi Livinus noster tuas cum carta litteras, Praesul colendissime, quae cum verecundiam me deponere iusserunt, nusquam non fecerunt obviam. Statim sub litterarum tuarum initio ex unicis meis receptis litteris tanti me facis, qui Tuam Reverendissimam Paternitatem, etsi ad nos caesar non venerit, Brugas pertrahere possem. Quomodo haec sine verecundia legere me potuisse existimas!

Progrediendo me diffidentiae arguis, quod domini Cornelii dictis parum satis tribuerim. Alioquin in re tam tibi exigua ea non usus fuissem praefatiuncula putabas me, inquis, rem momenti maximi postulaturum. Profecto mihi visa est maxima et alia eguisse praefatiuncula, sed paucis rem volui explicare, quia scio brevitatem eximiis viris esse gratissimam. Numquid hic novo perfudisti me rubore, qui, quod personae prius additum sit laudis, id nunc iterum meis litteris adicis. Quid aliud elicere licet, nisi quod interea, quam cum de domini Cornelii dictis deque mea diffidentia quaelibet coniectas, meam extollis praefatiunculam?

Continuando tanta elegantia, tanta verborum congerie tuos aperis erga me affectus tua opera, etiam in omnibus ultro oblata, idque non tam eandem implorando, quam praescribendo. Ubi haec sum promeritus? Quid hic faciam? Ita duplicibus in me retortis iaculis, laude videlicet primum, dein officio me feriisti, ut, quid ipse referam, ingenue fatear me non habere. Ubi nunc non ubique se protrudit verecundia? At consolatur me, quod ea talis sit, quae venerationis loco magis habeatur temeritatem excludens, quam diffidentiae desperationem inducens, itaque reprehensione vacans ferenda potius, quam damnanda.

Ceterum munus mihi a Tua Reverendissima Paternitate iniunctum exsecutus sum. Tuo nomine domini Cornelii coniugi plurimam salutem dixi, item Ioannae virgini eius sorori de fasciculo florum fragrantissimorum gratias egi. Utraque se tuae dignitati et gratiae commendari ex animo rogavit.

Praeterea, ne ipse mihi desim et partes meas neglegere videar, habet Livinus Panagathus tuam cartam, quam reddet. Ago gratias Tuae Reverendissimae Paternitati, condona, quod prius nec gratias egerim nec remiserim cartam. Exspectabamus caesarem. Ipse Gandavum proficisci statueram, impedivit vero valetudo.

Cum ultimam manum his apponere statueram litteris, miserat soror tuas ad illam Latine scriptas rogans suo nomine responderem, hoc est mutuum officium mutuamque in omnibus operam pollicerer, invitaremque Tuam Dignissimam Paternitatem ad visendas Brugas. Quod si fecerit, non solum se sua fide liberabit, sed faciet nobis omnibus rem longe gratissimam et desideratam maxime. Et non alias aedes eligat praeter illas, quas soror inhabitat, quae sunt domini de Beuers.

Interim bene valeat Tua Reverendissima Paternitas.

Brugis, XII-a Iunii, anno XVC XXXI-o.

Tuae Paternitati Reverendissimae obsequentissimus Marcus Laurinus presbyter.

Reverendissimo in Christo Patri ac Domino, domino [Io]anni Dantisco, episcopo Culmensi, regis Poloniae oratori etc., patrono observandissimo

In aula caesaris

Humillime me Tuae gratiae commendo, Praesul dignissime, cuius Reverendissimae Paternitati gratias ago immensas, quod tantis munusculis me dignata sit donare.

Accepi priores tuas litteras cum libellis de victoria omnibus auditu iucundissima serenissimi regis Polloniae contra Muldaviae ducem. Quos libellos inter amicos hic tibi sincerissimos, simul atque illos tuo iussu salutassem, distribui. Accesserunt aliae tuae litterae, per coniugem domini Cornelii Scepperi allatae, aliis libellis de eadem victoria concomitatae, et, quod omnium optatissimum erat, tua ad vivum expressa imagine.

Praeter haec mihi congratularis plurimum, quod sospes ex Gallia redierim, in qua ante annos 24 misere fuisti afflictus, ab eo tempore semper secutus partes caesaris, quod ut et ego faciam, et hortaris, et consulis. Desino nunc mirari, Praesul dignissime, quod tibi sermo exciderit Gallicus, cum ab illorum oris annis 24 abstinueris. Existimas, quantum videre possum militasse me in illorum castris stipemque meruisse. Steti profecto firmus hucusque a parte caesaris, a qua descivi numquam, etsi Gallus, ut in suas partes me pertraheret, pluribus modis molitus sit, clam missis insidiatoribus, qui vi agerent, quod benigno Marte frustra conati tentarunt. Ipse nihilominus parum commotus, non dedi terga aversa, vulnera vitavi, viriliter frontem illis exposui. In quem, quod cognitum tibi est, impegerunt fortiter, sinciput tantum contuderunt satis acriter, in reliquas corporis partes inutilem facientes insultum, quod ne maneret inultum. Principiis animo prompto occurrere statui obiecique me totum pugnae, ut cum adversario illo unico et strenuo, nocte dieque vigilantissimo, omni excluso metu monomachiam clauso cubili, ne forte adiutorium sibi accersisset constanter inire manusque conserere non formidavi, quem et vici, et depuli. At succubuissem vere, nisi athletarum pugilumque more membra curassem inungi ceromate. Quo factum est, ut adversus illatam vim sim redditus validior atque robustior, adversarius vero infirmior imbecilliorque coactus tandem remeare ad suos. Quod, quemadmodum intelligo, per Christianissimi Galliae regis oratorem ornatissimum et humanissimum, testem oculatum, liquere posset manifestissime vide hostis crudelitatem immo perfidiam, qui, cum me afflixerit, etiam suis non pepercit, ita sollicite circuit, quaerens, quem devoret. Qua fronte, qua laetitia, quave exsultatione, Patrone observandissime, tuas, putas, excepi litteras, quibus iusta causa gratularis mihi sospiti redeunti e pugna cum tam potente, perfido et crudeli adversario, apud te sileo, qui expertus in illo iudicare potes.

Optime verum gratias, quas primis verbis egi maximas, repetere cogor, qui omnia fecisti, quibus declarares singularem quendam et peculiarem erga me nullo meo merito favorem, affectum et amorem. Donas, congratularis, consulis, non possum reddere vices, desunt vires. Hoc solum possum me totum praebere tibi quo, uti poteris tuo arbitratu: iube, impera, manda. In manibus tuis sunt opera mea, quae semper habebis tuo nutu paratissima.

Vale, Patrone observandissime, quem salutari a me petierunt domini Anthonius Scoonhovia, Franciscus Cousinus sanguineo vultu nasoque Amborgensi decoratus – confratres mihi amantissimi, totumque tibi cognitum Brugis sodalicium se tuae gratiae plurimum commendam[us].

Iterum vale.

Brugis, XVII-a Decembris, anno XVC XXXI-o.

Tuae Reverendissimae Paternitati obsequentissimus clientulus, Marcus Laurinus presbyter