Magnifico Domino ac Illustri Viro, domino Ioan Antisco, oratori christianissimi regis Poloniae, [domi]no meo multum gratiosissimo praesentes [nost]rae dentur in Brusellas

Magnifice Domine Orator, patrone unice ac benefactor gratiosissime. Salutem plurimam ac humillimam recommendationem.

Scripsi ad Magnificam Dominationem Vestram decima septima istius mensis Iulii. Nescio, si pervenerunt ad Magnificam Dominationem Vestram, ubi narrabam totum casum Magnificae Dominationi Vestrae, quomodo mihi intervenit. Unde spectavi et specto ad<h>uc a Magnifica Dominatione Vestra responsum, unde timeo, quod Magnifica Dominatio Vestra, credo, quod non ipsas recepit, unde opportuit me iterum scribere ad Magnificam Dominationem Vestram et narrare denuo totum meum infortunium, quod passus sum istis temporibus. Magnifice Domine, credo, quod Magnificentia Vestra cognoscit meum patrem. Ego sum filius domini Iohannis Zabresenszkii, qui fui in studio in Italia, et venerant mihi litterae a meo patre, quomodo frater meus obiit, et ut reverterer domum, et quod irem per Coloniam ad perficiendum aliquod meum votum. Bene postquam fui Parisiis, inveni quendam iuvenem Polonum, quem prius noscebam. Et dictus iuvenis morabatur cum uno Ispano, qui vocatur Antonius Rincon. Cui ego dixi, si vellet mecum venire patriam. Ipse mihi respondit, quod nihil aliud desiderat, nisi quod Deus posset eum eripere de manibus sui domini. Narravit mihi, quod servivit sibi per annos tres, et quod quanto plus serviebat sibi, tanto peius se habebat. Et etiam narravit mihi unam rem, quam si Vestra Magnifica Dominatio sciret, non ipsum existimaret suum dominum bonum virum. Verecundor narrare Vestrae Magnificentiae, quia est res abhorrenda, sed salvo honore, quod voluit ipsum retro sicut faciunt pessimi et Sodomitae canes. Dixi tunc sibi, ut nullo modo maneret secum, etiam si scirem supra humeros portare ipsum, quod veniret mecum et quod peteret a suo domino licentiam. Bene ipse dixit mihi, quod petiit et venit mecum. Cum fuimus extra patriam Gallorum, dixit mihi: tu nescis, quid ego feci. Interrogavi ipsum, quid. Ego — dixit — accepi omnes lapides pretiosos meo domino. Ego tunc fui maxime turbatus et quomodo deberem facere. Si ego recessissem ab ipso, venient post nos et capient me cum ipso. Ubi erit honor meus? Et dixi sibi: vide, ego primam civitatem, quam inveniam, ego me reficiam, si venient post nos, tu scis, quod ego non sum in culpa. Ipse mihi dixit: domine, si venient a casu, ne timeas, quod istas res apportabo ipsas Ferdinado regi Boemie, quia accepi ab suo inimico, qui quaerebat ad ipsum interficiendum, et quod est verum, quod ipse duxit Turkas ad Vigennam, et quod proclamavit Ferdinandus, quod si aliquis interficiet ipsum, magnum praemium ab ipso habebit, vel spoliaret ipsum, quomodolibet posset, quia est suus traditor, fugit ab imperatore. Bene, quando fuimus in ista civitate, quae vocatur Mons Henaus, et dormivimus per unam noctem in crastinum, ecce irruerunt in nos et ad<h>uc eram in lecto. Et dixerunt mihi: da nobis tuum ensem. Ego dedi illis, quia nolui me defendere. Tunc iste iuvenis extraxit suum ensem et expulit omnes de camera et proiecit se, salvo honore Magnificae Dominationis Vestrae, per unam cloacam. Et ego, quando vidi ipsum fugientem, cogitavi intra me: si isti invenirent me prope res furtivas, mihi culpam imponerent. Et ego saltavi per unam fenestram et veni hic ad ecclesiam Sancti Nicolai. Et credebam habere mecum meas pecunias. Et ego omnes eas dimisi ibi in hospitio in summa centum et sexaginta ducatos, et unum biretum cum una medalia de auro, quae erat valoris viginti ducatorum et unum anulum valoris sexaginta ducatorum et duas camisias totas laboratas de auro valoris 20 ducatorum et unum ensem. Omnia dimisi in hospitio, exceptis duobus frustris auri, qualia mihi acceperat unus curatus istius ecclesiae et detinuit mihi per XVIII dies, sed iam mihi reddidit cum mag<n>a poena. Oportebat me mittere quousque ad dominum cardinalem huius civitatis, unde nunc venit ille adversarius, qui persequebatur nos, est in ista civitate. Et ad<h>uc non sufficit, quod ipse habuit meas proprias pecunias, sed ad<h>uc vult habere istud aurum. Et dixit mihi praesentibus omnibus in ecclesia, quod poenitet eum, quod ipse non habuit plus de rebus meis. Ego humiliter rogo Magnificam Dominationem Vestram, quod vellet pro me facere sicut pro servo Magnificae Dominationis Vestrae. unde humiliter rogo Magnificam Dominationem Vestram, quod Magnifica Dominatio Vestra vellet intercedere ad sacram maiestatem imperatorem, quod possim habere litteras ab imperatore, quod possim exire secure ad civitatem et perquirere bona mea, qualia perdidi, ut possim ipsum ponere in carcerem, donec ero apud Vestram Magnificam Dominationem, humiliter rogo. Qualem benevolentiam pater meus et mei parentes retribuent Magnificae Dominationi Vestrae et maxime, quia sumus de patria Dominationis Vestrae, bene omnes sciunt, quod illum iuvenem, qualem tenent in carcere, ipse dixit coram omnibus, quod ego non sum in culpa nec scivi aliquid, ni quod ipse mihi dixit in via. Unde humiliter rogo Magnificam Dominationem Vestram, quod dignetur per istum nuntium dare mihi responsum citius quam potest, quia timeo, ne adversarius recedat. Humiliter supplico Magnificam Dominationem Vestram non aliud, nisi quod Deus faciat Magnificam Dominationem Vestram incolumem et felicem in omnibus.

Eiusdem Magnificae Dominationis Vestrae humillimus servus

Datum in Mons Henaus, XXI Iulii MDXXXI.

Iacobus Zabrezenszky