Quantis curis, anxietatibus, sollicitudinibus et periculis humanis sit subiecta condicio humana, neminem esse arbitror, qui te melius et cognoverit et sciat. Nam etsi Deo res tuas felicitante in quieto nunc positus sis statu et nulli nunc subiectus esse videaris periculo, tamen antequam ad hoc pervenires loci, ut securus tutusque esse posses, multa passus es incommoda, calamitates et, si id tua venia dici poterit, pericula.

Quantis a pueritia variis in locis, regnis, inter diversas nationes iactatus sis turbinibus et quae pericula adiveris, non est nunc mei instituti ea referre. Tu ipse eorum es conscius et testis. Lucem luci addere hac mea commemoratione viderer, hoc unum tuae virtutis maximum fuit testimonium, te in multis fortunae varietatibus non succubuisse, sed constantem semper gessisse animum, nonque fractum tempestatum ac periculorum procellis. Quod autem tuum praesentem statum consecutus sis virtute duce et Deo volente, non miror. Nam multi alii quoque tibi omnibus rebus inferiores, sive largitionibus sive favoribus, magnum plerumque statum sunt consecuti, tu multo magis omnibus praeditus virtutibus dignus eras, qui hoc honore, quo nunc frueris, ornareris.

Nimirum Deus Optimus Maximus suo primum gregi tibique curaeque tuae subiecto bene perspexisse videtur, qui te pastorem tam vigilem, tam pium, tam bonis omnibus decorum illis perficere dignatus est. Deinde tu tuis virtutibus non minimum familiae tuae decoris comparasti. Nam etsi ex antiqua ortus eras familia, omni honore et dignitate etiam alioqui ornata, tamen tua hac amplitudine non parum illi adiecisti et decoris et ornamenti. Quare non est, quod tristeris, sed est, cur maxime laeteris te tua virtute sola eo honoris provectum esse, ut aliis praesis, multis bonis viris prosis, tuisque sis ornamento.

Vale.

Bruxellae, XVIII Februarii MDXXXII.