Salutem.

Accepi hic tuas, mi carissime Eobane, vere amicas, vet[eris] tui in me amoris plenas litteras, quas mihi a te commenda[tus] doctor Ioannes Rudelius reddidit. Ceterum non egebas apud [me] iampridem cognitum tibi amicum ea, qua uteris, excusatione, quod [raro] ad me scribis et quodforsan hinc, cum minime sim in mal[um] suspicax, nescio quam sinistram suspitionem de te concipere debuerim, [can]dorem animi mei cognitum iam a multis habens annis [non] metientem amicitias emolumentis aut quibusvis aliis fucis palpones vicissim et non amici utuntur. Neque plurisest ap[ud] me corporum quam animorum coniunctio, illa plerumque praesentia [au]dit, haec sui desiderio numquam non esse grata potest, neque umquam du[lci] caret memoria, per quam absentem absens auditque videtque. Qu[are], licet corporibus per satis ampla spatia dissiti sumus,quod te tuamque dulcissimam consuetudinem, qua toties oblectatus sumplus [quam] suaviter, in mentem reducere soleo saepius et non secus, atque si praes[ens] esses, iucunde et – quod tuum fuit – poetice tecum confabulari,tantum a[best], quod vel minima in re concepta inter nos amicitia diminui p[ossit] aut apud me suspitionem mutuo nostro amori non convenientem ad[mit]tere, et hoc tibi certo de me persuade. Fuit mihi non vulgariter [gratum], quod te audio ad ecclesiam propius accessisse decanatumque, ut vocant, vivarium suscepisse, quo Musas tuas non aquis solum ex Helic[one], verum etiam mero mero frequenter exhilaras. Quod si mihi esses p[ro]pinquior, non possem committere, quin et Cererem nostram G[da]nensem adderem, quae, ut scis, non enervos etiam reddere solet ve[rsus], quo Homerus tuus tanto exiret armatior atque robustior, [quam]vis certo sciam illi nihil te ductore defuturum. Scribis m[ihi], carissime Eobane, quod fides tua constabit firmissime in eo, quod po[lli]citus sis Ratisbonae te mihi Homerum tuum dedicaturum. Idipsum gratissimo suscipio animo, verum, cum videam adeo ingens immortalitatis beneficium me non esse meritum, non possum non pudore [a]ffici, qui non habeam unde tibi solvendo esse possim. Animi [ta]men gratitudo et quicquid praestare gratitudinis valeo [non] umquam deerit. De Campense nostro quod cupis fieri, quid rer[um] aut ubi agat, certior, paucis accipe ex novissimis, quas ab eo habui in mense Augusto Romae datas. Scribit se bene tractari a cardinale Contareno Veneto, et quod multae bonae ei condiciones offerantur, quasilli ex animo faveo, verum longe mihi esset gratius, si rursus ad me in vetus nostrum contubernium redire velit. Possem illi, factus pauloante coadiutor, ut vocant, Varmiensis, longe magis quam prius commodare. Ab eo tempore nihil de eo compertum habeo . Tu cura, mi carissime Eobane, ut cum coniuge tua tuisque omnibus faustissime valeas. In tot hic Reipublicae et meis negotiis domino doctori Rudelio ad tuam commendationem, ut volui, otiosus et ex re eius esse non potui, neque tantum mihi fuit temporis, ut illi vale, consilio tum nostro astrictus, quando has a me expetebat, coram dicerem, immo has post eius discessum nescio cui alteri dari iussi. Parces igitur dabisque veniam, si tibi ad singula in ea celeritate non responderim. Nihil mihi facturus gratius quam si me tuis humanissimis et pro more nostro poeticis litteris saepius inviseres. Iterum vale.

Cracoviae ex comitiis, XX Ianuarii anno Domini MDXXXVII