Serenissima Maiestas Regia et Domine, domine clementissime.

Humillimam perpetuae meae fidelis servitutis commendationem.

Mitto cum his Maiestati Vestrae Serenissimae exempla illarum, quas hinc 11 et 29 mensis Ianuarii praeteriti scripsi, fecique per amanuensem meum, qui satis inepte scripsit, de utrisque duplicatas et triplicatas fieri, ut in his temporum turbinibus, in quibus plerumque intercipiuntur litterae, aliquae saltem illarum ad Maiestatem Vestram Serenissimam perveniant, unde de his, quae hic aguntur, Maiestas Vestra Serenissima certior fieri possit, dabitque istiusmodi curiositati meae dignam veniam.

Ea, quae post novissimas se obtulerunt, sic habent. Post indictum a Gallis et Anglis bellum hic omnibus modis maiestas caesarea studuit vires et nervum colligere factaque classe ad Betim, in quam prope 4 milia Hispanorum imposuit duce domino de Bianreyn, illam versus Angliam grassatum mittet pro primo praeludio belli. Haecque classis hinc inde in Oceano obversabitur, donec fiat ex Biscaya et aliis partibus ad hoc litus iacentibus fortior. Iamque ex Biscaya multae naves egressae sunt, quae aliquot hostium naves ceperunt. Haec sunt istius belli initia. Anglos audio cepisse in Anglia homines nationis Belgicae, qui ibidem erant artifices et cum coniugibus suis commorabantur, supra 15 milia. Galli adhuc nihil feruntur fecisse, nisi quod rex ingentem auri vim a suis exigit, ut i{i}s, qui habet duos lectos, cogitur vendere unum pro contributione. Post tres aut quattuor menses primum audietur, quale sit bellum.

De oratoribus scripsi, quomodo hinc in captivitate, donec caesaris oratores redeant, ad octo leucas sint perducti; remanserant hic oratores Angli, ducis Mediolani et boni nostri ducis Ferrariensis, qui hinc omnes pridie ad alios perducti, nemo nisi ego nomine Maiestatis Vestrae Serenissimae et Portugalensis restamus. Item obsides regis Christianissimi sunt perducti ad castrum super Segoviam et omnes, qui cum eis erant ex Gallia, adempti et in singularem custodiam positi, quod si illi Hispani, qui in Gallicis sunt triremibus, restituentur, isti etiam exibunt. Si non, imponentur Hispanis triremibus.

Fertur dolphinus maior natu quaesivisse a contestabili Castilliae, qui illum cum duce Aureliensi habet in custodia, cur sibi familiares suos ademisset? Qui respondit: quia rex Franciae, pater suus, non servasset pacta et iuramenta caesari facta et hoc tempore exsistens adhuc captivus bellum indixisset, igitur ista fieri, unde deberet habere patientiam. Ad haec dicitur bonus puer illacrimasse et cum se post lacrimas recollegisset, respondisse: si pater meus moreretur et ego rex fierem, iuberem omnes illos, qui hoc patri meo consuluerunt, decollare.

Item edictum est, quod omnes Galli, qui in his regnis fuerunt mercatores et hic victum quaerebant, inter certum temporis spatium discederent; ab oratoribus, qui habentur, ut scripsi, in custodia, ablati sunt omnes servitores Hispani et pauci de suis cum eis relicti. Ista sunt illius belli initia, quid subsequetur, paulo post experiemur.

His diebus post bellum indictum maiestas caesarea expedivit hinc in Germaniam ad principes dominum praepositum de Waltkyrch, imperialem vicecancellarium, cui praeter id, quod est coadiutor Constantiensis et postulatus Ilsheymensis, maiestas sua dedit pro hac legatione obeunda episcopatum Melittensem in Melita, insula e regione Siciliae. Cum eo misit quosdam alios, quorum opera utetur pro inducendis hic in Hispaniam 6 milibus peditum Germanorum factumque est cambium desuper in Brabantia per Fuccaros et Welzeros ad 80 milia ducatorum. Ille habet multa mandata et commissiones, quae tamen sine pecuniis in Germania neutiquam habebuntur.

Mittit etiam caesar ad Maiestatem Vestram Serenissimam magnificum Cornelium Duplicium Scepperum, consiliarium suum, iuvenem multis virtutibus praeditum atque apprime eruditum. Is fecit opus quoddam contra astrologos, qui ad annum 24 post millesimum et quingentesimum diluvium et pleraque alia terribilia futura praedixerant, et si Maiestas Vestra Serenissima recte meminit, ostendi rationes illius, per quas illa astrologorum vaticinia evenire non poterant, Cracoviae Maiestati Vestrae Serenissimae, ubi tum sibi aliqui metuebant ob terrae motum, non tamen Maiestatem Vestram, Deo fidentem, ex castro educere poterant. Fuitque iste iuvenis aliquando diu in servitio regis Daciae extorris, et post mortem coniugis illius, quae erat soror caesaris, venit Granatam ibidemque maiestatis caesareae servitio addixit, habitus passim in omnium favore, caesaris imprimis et praesertim domini magni cancellarii, cum quo se Genuam contulerat et post illam captam huc rediit, in meo fere semper agens contubernio, negotiis Maiestatis Vestrae Serenissimae addictissimus, quandoquidem ad ea, ubi et quantum potuit esse ex re, semper se propensissimum exhibuit.

Cumque intellexissem illum ad Maiestatem Vestram Serenissimam mitti, subinde me ad caesarem contuli et ultimos conatus pro remissione adohae impendi, quemadmodum de his satis diffuse ad reginalem maiestatem scripsi, ad quae me refero. Ibidem inter alia caesar ore suo proprio mihi iniunxit, ut eundem oratorem suum cum negotiis sibi commissis summopere Maiestati Vestrae Serenissimae commendarem, quod et libens facio et suppliciter rogo, si quid preces meae possunt, Maiestas Vestra Serenissima egregium hunc iuvenem, cum applicuerit, et commendatum habere et gratia sua prosequi dignetur. Commissum est illi imprimis Maiestatem Vestram Serenissimam nomine maiestatis caesareae invisere et Maiestati Vestrae gratias agere, quod se a mittendis suppetiis palatino Transsilvaniae continuerit et se firmo foedere serenissimo Hungariae et Bohemiae regi iniunxerit. Deinde, pro educendo commeatu ex Gdano in partes Germaniae inferioris, ac pro aliis quibusdam rebus nomine caesaris cum Maiestate Vestra Serenissima tractabit, et subinde a Maiestate Vestra expeditus, ad caesarem, ubicumque tum fuerit, se conferet. Is hic in curia caesaris, cum hinc fuero revocatus, sub parva pensione rebus et negotiis reginalis maiestatis commode posset inservire, habens dominum magnum cancellarium ad manum, qui eum magno amore prosequitur. Posset etiam hic Maiestati Vestrae Serenissimae non esse inutilis eandemque fere quolibet mense de his, quae hic aguntur, reddere certiorem. Haec omnia Maiestas Vestra Serenissima pro incomparabili sua prudentia exactius, quam ego scribere possum, apud se perpendet.

Multa hic pro novis dicuntur, quae cum vana mihi videntur, transeo. Venit huc nuper rumor regem Galliae gravissime morbo — ut vocant — Gallico laborare adeo, etiam quod iam aliquot ei exciderint, unde de morte eius quidam nescio etiam quid dicebant. Quisque id, quod sentit et sicut afficitur, loqui solet. Fuit unus de primis hic, qui voluit accipere centum ducatos et, si rex Franciae ante mensem Septembrem novissime futurum non esset mortuus, reddere pro 100 300. Sic varii varia dicunt.

Fui superiori die, ut scripsi reginali maiestati, cum domino comite de Nassau in prandio, ubi multa dicebantur. Deventum est ad regem Angliae, quem dominus comes, non ut Gallis faveret, bellum indixisse{t} caesari asseruit, sed quod iam pridem accensus in quandam puellam in Anglia, reginam suam repudiare statuisset, quod sine bello ab Hispanis fieri non potuit. Ea de re, repudiata coniuge factaque filia sua illegitima, Gallis sub praetextu pie<ta>tis in ecclesiam Romanam adhaesisset et, antequam sibi bellum indiceretur, sub hac diffidatione facta praevenisset. Est profecto mirabilis haec et turbulentissima inter istos principes tempestas, et ubi se isti fluctus frangent, praeter Deum scit nemo.

Scripsit iterum Maiestati Vestrae Serenissimae illustrissimus dominus Ioannes Albertus, marchio Brandeburgensis, nepos Maiestatis Vestrae Serenissimae observandissimus, qui mecum ad honorem Maiestatis Vestrae Serenissimae in arctissima hic vivit consuetudine. Ex illius litteris propensionem suam, quam hic cotidie experior, erga Maiestatem Vestram Serenissimam abunde intelliget. Princeps est humanissimus et bene industrius et qui nihil cupit ardentius, quam ut in hac curia ex usu Maiestatis Vestrae esse posset illique obsequi ac inservire, dignus revera, cui Maiestas Vestra Serenissima omni benevolentia sua respondeat.

Qualis hic status meus est et quae aestimatio apud has nationes de Maiestate Vestra Serenissima habetur, orator iste, de quo scripsi, coram latius referet. Ego cum hic solus pro amico caesaris sub nomine Maiestatis Vestrae Serenissimae habeor, frequentant me crebro primi aulici et primi de camera caesaris, etiam quidam de privato caesaris consilio, unde superio[ri] die praeter praescientiam meam cum multis de camera caesaris venit ad me pro cena dominus Ludovicus de Prato, magnus balivus Gandavensis, qui est de privatis caesaris consiliariis. Is de Maiestate Vestra Serenissima multa honestissime mecum colloquebatur, persuadens mihi maiestatem caesaream non minorem habere in Maiestatem Vestram Serenissimam fiduciam, quam in ipso fratre suo germano, serenissimo Hungariae rege, et quod omnes in privato caesaris consilio optime de Maiestate Vestra Serenissima sentirent ac loquerentur rogavitque me, ut mutuam eam benevolentiam, qua cum caesare Maiestas Vestra Serenissima iungitur, litteris meis per omnem occasionem semper redderem auctiorem. Multa praeterea mecum contulit de domo Austriae et sanguinis necessitudine inter caesaream et Maiestatem Vestram Serenissimam, quae longum esset recensere. Cumque Maiestas Vestra Serenissima de omnibus, quae hic fiunt, vult habere scientiam, haec sic etiam in notitiam Maiestatis Vestrae Serenissimae deducenda existimavi.

Alia ad praesens non restant, quam quod me humillime Maiestati Vestrae Serenissimae, ut domino meo clementissimo, commendo et illi a Deo Optimo Maximo salutem, longaevam aetatem atque omnia fausta precor, et ut mihi aliquando liceat more harum gentium manus Maiestatis Vestrae Serenissimae suppliciter exosculari. Quod si fiet cito, multum mihi vitae et felicitatis accessisse arbitrabor.

Datum ex Burgos in Hispania{m}, eo die, quo hinc caesar versus Madril solvit, fuitque 20 Februarii anno Domini MDXXVIII.

Serenissimae Maiestatis Vestrae Regiae humillimus servus Ioannes Dantiscus