List #2334
Cornelis DE SCHEPPER do Ioannes DANTISCUSVienna, 1540-08-18
Regest polski:
De Schepper opisuje swoją misję na Węgry [do króla Jana Zapolyi], zleconą przez cesarza Karola i króla Ferdynanda. Podróżował przez opustoszały Wiedeń, a następnie przez Budę i Eger do Alba Julia [Gyulafehérvár], gdzie uzyskał audiencję u króla Jana [Zapolyi] przy pomocy przychylnego mu arcybiskupa Kalocsy i biskupa Egeru, Franjo Frankopana. Wcześniej nieżyczliwie potraktował go kasztelan Budy, żupan Komitatu Nógrád István Ráskai. Wracając z Alba Julia, De Schepper ciężko zachorował. Leczył się w Eger pod opieką Frankopana, który zna ze słyszenia Dantyszka. De Schepper zauważa podobieństwo fizyczne i intelektualne pomiędzy Frankopanem a Dantyszkiem. Dopiero dotarłszy z powrotem do Wiednia De Schepper odpisuje na list Dantyszka z 22 lutego [IDL 6839 (letter lost)], który odebrał jeszcze w Gandawie, tuż przed wyjazdem na Węgry.
Tłumaczy przyczyny zaniedbywania korespondencji. Nie traktuje poważnie wymówek Dantyszka od przyjazdu na sejm rzeszy, dotyczący kwestii religijnych. Oświadcza wręcz, że chętnie stawi czoła niezadowoleniu Dantyszka z powodu trudów podróży, byleby mógł ujrzeć go przy tej okazji na własne oczy. Wyraża przekonanie, że problemy religijne powinny być rozstrzygane przez ludzi pokroju Dantyszka, a nie przez kłótliwych egoistów, kierujących się wyłącznie własnym interesem. Narzeka na brak dobrej woli i niechęć do zmian zarówno wśród książąt, którzy wywłaszczyli duchowieństwo, jak i wśród samych duchownych kościoła Rzymskiego. Stwierdza, że stracił nadzieję na przyjazd Dantyszka, gdy (na miesiąc przed jego wyjazdem na Węgry) pojawił się na dworze cesarskim polski poseł [Jan Ocieski]. Ocenia, że poseł ten jest człowiekiem obytym i doświadczonym w dyplomacji, niewiele jednak potrafi wnieść do kwestii reformy wewnętrznej kościoła. De Schepper miał wówczas zamiar wybrać się do Polski, zniechęciła go jednak wiadomość o pobycie króla [Zygmunta I] na Litwie i o nieobecności Dantyszka na dworze.
De Schepper wcześniej opisywał Dantyszkowi sytuację w Niderlandach. Teraz przedstawia skutki tamtych wydarzeń [tj. buntu w Gandawie w 1539]. Szczegółowo opisuje surowe kary, jakie poniosło miasto i jego mieszkańcy. Jest zadowolony, że cesarz położył kres „głupiej wolności” (stulta libertas) Gandawczyków. Podobne zamieszki wśród plebsu zdarzały się także w innych miastach Flandrii – Ninove, Antwerpii i Brukseli, toteż cesarz nałożył na nie kary pieniężne.
De Schepper opisuje okoliczności nagłej śmierci Georga Schenck van Tautenburg. Zmarł także opiewany w pieśniach, ale mniej niż Schenk opłakiwany, hrabia Hoogstraten [Antoine I de Lalaing]. Nowym gubernatorem Fryzji został zaprzyjaźniony z Dantyszkiem Maximiliaan van Egmond. De Schepper opisuje krótko jego postać i obecną działalność. Próbował on uczynić Godschalka [Ericksena] gubernatorem Groningen, jednak królowa Maria woli korzystać z usług Godschalka na Węgrzech. Nie wiadomo, kto zostanie gubernatorem Holandii, ubiega się o to pan de Beveren [Adolf of Burgundy].
De Schepper pokazał list Dantyszka panu de Beveren i Maximiliaanowi van Egmond, innym zaś znajomym i przyjaciołom: margrabiemu [Antoonowi] van Bergen, Frédéricowi de Melun, [Danielowi] De Heulle i van der Grachtowi przekazał ustnie wiadomości o Dantyszku i jego pozdrowienia. De Schepper czyni Dantyszkowi wymówki, że mimo zapewnień, iż bardzo pragnie zobaczyć przyjaciół, odmawia on podjęcia trudów podróży. Z drugiej strony rozumie, że Dantyszek wcześniejszą działalnością zasłużył na odpoczynek. Sam, mimo zbliżającej się starości, nie może cieszyć się spokojnym życiem, gdyż ma wciąż nowe obowiązki. Narzeka na złe czasy i charaktery władców, niektórych z nich porównuje do starożytnych tyranów: Heroda, Nerona i Domicjana.
De Schepper przekazuje świeże nowiny o śmierci króla Węgier Jana [Szapolyai] oraz arcybiskupa Trewiru [Johann von Metzenhausen], a także o małżeństwach króla Anglii [Henry VIII Tudor]. Wspomina o bigamii landgrafa Hesji [Filipa].
Przyczyn gorszącego zachowania króla Anglii upatruje De Schepper w poduszczeniach Luteran, szukających wsparcia przeciwko cesarzowi. Ubolewa nad bezbożnością i rozpasaniem współczesnych. Przeczytał i wysoko ocenił opublikowaną przez Dantyszka, wymierzoną w takie właśnie zachowania Paraenesis [tj. Carmen paraeneticum ad Constantem Alliopagum]. Wzywa do modlitwy za bezbożnych władców chrześcijańskich. Polemizuje z publikowanymi w Niemczech falszywymi oskarżeniami przeciwko królowi rzymskiemu Ferdynandowi. Obawia się, że w bardziej odległych krainach – Hiszpanii, Italii czy na Sycylii – mogą powstać jeszcze gorsze oszczerstwa.
De Schepper po raz kolejny podejmuje temat małżeństwa [Diego] Graciána [de Alderete] z córką Dantyszka Juaną. Poprzednio uczynił to na prośbę Graciána, który pokazał mu list otrzymany od Dantyszka. Przedstawia motywy postępowania Graciána. Podkreśla jego uczciwość i inne zalety duchowe. Odnosi się krytycznie do wątpliwości Dantyszka co do wierności Isabel Delgady, a co za tym idzie – co do ojcostwa wobec Juany, zwłaszcza że Juana jest niezwykle podobna do Dantyszka. De Schepper zdecydowanie zaprzecza, jakoby on sam miał romans z Isabelą. Wstawia się za Graciánem. Nie zna dokładnie jego obecnej sytuacji na dworze hiszpańskim, wie tylko, że był on sekretarzem nieżyjącej już cesarzowej Izabeli.
De Schepper dementuje informację o swoim rzekomym nieporozumieniu z biskupem Lundu [Johan Weze]. Weze miał natomiast zatarg z Mathiasem Held.
De Schepper stwierdza, że w kancelarii cesarskiej nie ma już żadnego spośród wysłużonych urzędników. Żyje jeszcze wprawdzie arcybiskup Palermo [Jean Carondelet], lecz jest głuchy i na pół ślepy. Wszystkie sprawy dotyczące Italii, Hiszpanii, Francji i Niemiec kontroluje wielkim nakładem pracy [Nicolas Perrenot] de Granvelle. De Schepper pragnąłby, aby równie wielkie były efekty jego trudów.
De Schepper dostrzega, że także w Polsce po śmierci wielkich mężów (o czym donosił mu Dantyszek) na ich miejsce weszli ludzie mniejszego formatu i król [Zygmunt I] może polegać jedynie na własnym autorytecie. Wyraża obawy, czy młody król [Zygmunt II August], choć znakomicie wykształcony i bogaty, sprosta przyszłym wyzwaniom. Podnosi kwestię zagrożenia tureckiego i dostrzega konieczność położenia życia na szali tej walki.
De Scheppera przeraża ogólna tendencja do upadku, wyrażająca się w braku wybitnych a zarazem doświadczonych jednostek, zuchwałości młodych, rosnącym bogactwie osób prywatnych i nędzy finansów publicznych. Nie ma komu powierzyć spraw publicznych ani dowodzenia wojskiem. Podobna sytuacja jest na Węgrzech, w Niemczech, w Niderlandach, w Italii i w Hiszpanii.
De Schepper wzywa Dantyszka do starań o mobilizację elit Królestwa Polskiego przeciwko zagrożeniu. Zawiadamia o planowanym przez króla Ferdynanda poselstwie Wolfganga Prantnera do władców Polski w celu wezwania, by nie podejmowali oni niesprawiedliwych interwencji w kwestii węgierskiej, oraz zapewnienia ich, że Ferdynand pragnie utrzymać w mocy traktat pokojowy, zawarty ze zmarłym królem Janem [Szapolyai] i zachować prawa jego syna [Jana Zygmunta]. Tym samym oczekuje jednak, że i jego własne prawa będą respektowane. Podobną instrukcję otrzymał Prantner także wobec panów węgierskich. Tymczasem trwają przygotowania militarne na wypadek próby wmieszania się Turków w spór o Węgry. Wiadomo też, że część Węgrów nie jest przeciwna poddaniu się władzy tureckiej. De Schepper załącza pozdrowienia od Prantnera. Pragnął on podróżować przez Prusy, ale okazało się to niemożliwe.
De Schepper pociesza Dantyszka w żałobie po śmierci matki, dywagując nad marnością życia i spraw materialnych. Dostrzega nieadekwatnośc wynagrodzenia do wykonywanej przez siebie pracy i ponoszonych trudów, lecz nie narzeka na swój los, powierzając się boskiemu miłosierdziu. Z atencją wspomina poglądy Mercurina Gattinary na temat darowizn od władców.
Zgadza się z opinią Dantyszka na temat książek Filipa Melanchtona, dotyczących powagi Kościoła i obowiązków władców. Cieszy go wiadomość, że Luteranizm w Prusach słabnie. Ma nadzieję, że powrócą tam nie tylko szaty, ale i duch kapłański. Podkreśla, że przykład musi iść z góry.
De Schepper informuje, że od miesiąca przebywa w Wiedniu. Przekazuje Dantyszkowi pozdrowienia od Zygmunta von Herberstein, z którym chętnie spędza czas, i wiadomości o hrabim [Leonardzie] Nogarola, Jiřim Žabce, Georgu von Logschau, Wolfgangu Hallerze, o poselstwie Miklosa Oláha na Węgry, oraz o drugim małżeństwie syna Wilhelma von Roggendorf [Christopha].
De Schepper przekazuje Dantyszkowi wieści otrzymane w liście od żony [Elisabeth Donche]: Marcus Laurinus ma się dobrze. Szwagierka De Scheppera Joanna [Donche] zmarła podczas porodu. Lieven [Algoet] pracuje w kancelarii cesarskiej. Adolphus de Scornaco jest zadowolony ze swojej sytuacji. Gemma [Frisius] pracuje jako lekarz w Lowanium. Konrad Goclenius zmarł na zarazę. Rutgen Ressen nadal naucza i prowadzi oficynę drukarską. Gospodarz Dantyszka z Brukseli sprzedał dom, ale nie może wyegzekwować zapłaty. Żona i dzieci De Scheppera mają się dobrze. Biskup Lund [Johan Weze] udał się do Lubeki. Mathias Held opuścił na zawsze dwór cesarski i zamieszkał w okolicach Sztrasburga.
De Schepper będzie mógł powrócić na dwór cesarza do Brukseli, gdy z Polski przybędzie Hieronim Łaski. Łaski ma w imieniu króla Ferdynanda posłować do sułtana. Niezależnie od tego Ferdynand planuje wkroczenie na Węgry, zanim sułtan je zajmie.
De Schepper spodziewa się, że, po wstępnych dyskusjach, sprawy religijne będą przedmiotem obrad sejmu rzeszy, prawdopodobnie w obecności cesarza. Udział cesarza w sejmie jest możliwy dzięki zawartemu przy udziale de Scheppera dziesięcioletniemu rozejmowi z Francją. Kością niezgody jest ciągle Księstwo Mediolanu.
De Schepper zawiadamia o nadaniach króla Ferdynanda dla Hieronima Łaskiego w Slawonii i o szczegółowej trasie planowanego poselstwa Łaskiego do sułtana. Także król Jan [Szapolyai] jeszcze przed śmiercią wyprawił tam brata Jerzego [Utješenović’a], który jednak wycofał się na wieść o chorobie mocodawcy, posyłając w zastępstwie Istvána Werbőczy’ego, do którego dołączył potem biskup Pecs’u János Eszéki. Mają oni ogromne dary dla sułtana, ale nie śmią przekroczyć granicy tureckiej.
De Schepper przekazuje wieści z Anglii o przyczynach uwięzienia i skazania na śmierć Tomasza Cromwella. Zawiadamia, że znany Dantyszkowi z Granady i Burgos Eustachy Chapuys, zwany przez kanclerza [Mercurino Gattinarę] Vulpecula, od jedenastu lat przebywa w Anglii jako poseł cesarski.
De Schepper powraca do spraw tureckich: Przez jakiś czas krążyły pogłoski o śmierci sułtana. Barbarossa jest znienawidzony w Konstantynopolu przez pozostałych baszów za ciągłe dążenie do wojny. Jego wadą jako dowódcy wojskowego jest głuchota. Pod koniec miesiąca wygasa rozejm z Turkami.
De Schepper przekazuje wiadomości z Hiszpanii: Wicekrólem Sycylii jest Ferrante Gonzaga, Neapolu zaś – margrabia Villafranca [Pedro Alvarez de Toledo]. Cesarz nadał Francisco de los Cobos tytuł księcia Sabiote. Dawny biskup Osmy [Juan García de Loaysa y Mendoza] został arcybiskupem Sewilli, zaś Georg von Österreich – Walencji. Syn [Mikołaja Perrenot de] Granvelle, [Antoine], człowiek świetnie wykształcony i o doskonałych obyczajach, został biskupem Arras. Granvelle ma jedenaścioro żyjących dzieci. W służbie u niego pozostaje dawny sługa Dantyszka Petrus [Mirabilis de Monteregale]. W kancelarii cesarskiej po odejściu Mathiasa Helda sprawy łacińskie i niemieckie obsługuje jeden tylko sekretarz: Johannes Obernburger.
De Schepper zamierza spędzić zimę w domu lub na dworze królowej Marii, toteż sugeruje, aby Dantyszek skierował odpowiedź przez Antwerpię lub Augsburg na dwór we Flandrii. Pozdrawia braci i siostry Dantyszka. Przeprasza za chaotyczność listu, nie miał czasu, aby go przepisać.
| odebrano Graudenz (Grudziądz), 1540-10-05 Rękopiśmienne podstawy źródłowe:
Pomocnicze podstawy źródłowe:
Publikacje:
| ||||||||||||||
Tekst + aparat krytyczny + komentarzZwykły tekstTekst + komentarzTekst + aparat krytyczny
Reverendissimo in Christo Patri et Domino, domino Ioanni Dantisco episcopo Varmiensi etc., Domino et Patri ex animo honorandissimo et observandissimo
Reverendissime Praesul, Domine et Pater ex animo honorandissime et observandissime.
Salutem.
Iam destinatus eram in Hungariam ad Ioannem regem, cum Gandavi redditae sunt mihi litterae tuae de vicesima secunda Februarii. Proinde existimavi me illis commodissime respondere posse, cum Viennam Austriae essem perventurus, quod et iter mihi per postas faciendum esset, et exinde cotidie tabelliones ad manum essent, qui Cracoviam proficiscerentur. Accessit, quod animus circa longinquam profectionem occupatus et a multis in varias districtus partes haud sane habilis fuit ad officium scribendi neque deerat adversa valetudo, quae tamen excusare me non potuit apud caesares nostros Carolum et Ferdinandum, quominus acceptarem eam provinciam magno cum dolore amicorum meorum, quibus caesare Karolo apud nos versante potuissem operam meam accommodare, ut taceam interim, quod magno cum dispendio rei privatae absentia mea a domo est propter munera publica, quibus incumbo. Sed haec ita esse, ut sinam.
Cum venissem Viennam, inveni magnam solitudinem in aula reginalis maiestatis. Factores, ut vocant, mercatorum aberant in nundinis Budensibus. Amici alius alio concesserat. Distuli itaque scribere Viennae, quod existimarem me Budae assecuturum meliorem occasionem, ob id maxime, quod haerendum ibi foret per dies aliquot, dum Ioannes rex certior de adventu meo redderetur, qui iam ferebatur transiisse in Transsylvaniam. Ex Strigonio vero postquam redditus certior magnificus Stephanus a Raska comes Newgradiensis, qui Budae praeerat, respondit se nullum modum habere aut mandatum de me aut deducendo, aut deduci faciendo ad regem suum neque videretur cupere, ut Budam concederem, neque spem faceret ullam. Coactus sum ex re mutare consilium et, ut principibus meis obsequerer, aliam inire rationem perficiendi itineris. Quae res me a rescribendo omnino avertit sollicitum anxiumque, quibus modis conceptam de me opinionem industriae aliquantae retinerem.
Commisi me tandem itineri venique Agriam. Ibi exceptus a reverendissimo et illustrissimo domino archiepiscopo Colocensi et Agriensi Francisco a Frangepanibus, pridem mihi noto, tantum curae habui, ut ad praedictum serenissimum regem Ioannem deducerer, quod ipsius reverendissimi praesulis beneficio sum assecutus, qui familiam, currus et cetera ad longum per ignotas regiones iter necessaria mihi adiunxit. Fui apud Ioannem regem in Alba Iulia Transsylvaniae diebus decem et novem.
Ab eodem benigne dimissus incidi in ignotum mihi genus morbi, sed tale, ut omnino de vita actum fuisset, nisi in itinere occurrisset Agria velut salutaris portus, ubi per dies decem et septem, ni fallor, decubui, nullo non officii humanitatis et munificentiae genere a praedicto reverendissimo praesule affectus. Qui, inter alia cum de te incidisset mentio, quem fama notum, vidisse se tamen in Polonia numquam, aiebat. Serio mihi iniunxit, se ut primis litteris meis tibi commendarem ex animo. Est corpore, moribus, ingenio, animo tui valde similis habetque praeterea communem tecum podagram et chyragram, quibus male torquetur. Hoc tandem valedicto recuperataque utcumque valetudine magnis itineribus veni Viennam, ubi non est visum iterum elabi sinere occasionem ad te scribendi, quamquam sane neque corpus adhuc neque animus in me satis constant, sed bona spes est, ubi in patriam rediero, redituram item reconvalescentiam. Habes rem, uti est, in qua neque precor neque deprecor excusationem, satis sit vel hoc adhuc potuisse praestare.
Veniam nunc ad litteras tuas. Principio expostulas mecum, quod tamdiu non scripserim ad te, urgesque verissimis rationibus amoris et benevolentiae erga me tuae non debuisse id genus officii a me omitti. Ego tibi omnia elargiar satisque habebo fuisse negligens, etiam si non sim in defendenda causa mea contentiosus et pertinax, modo et hoc tibi persuadeas mihi de reverentia tui deque ea, qua te sum devotione animi prosecutus, nihil decessisse.
Subiungis sperare te frustra fore desiderium meum, quo aut cupivi, aut iudicavi ex re esse orbis Christiani, ut mittereris ad conventum principum, qui futurus esset super negotio religionis, multaque enumeras, vere omnia, de incommoditatibus longinquarum profectionum, quae neutri nostrum ignotae esse possunt. Si successerit, culpam omnem in me versurum, ut auctorem inquietudinis tuae. Ego verum fatebor et haec, et alia a te audire leviter ferrem, si conspicere te adhuc daretur iis oculis corporis. Succenseres, quiritareris, expostulares. Quid ad me? Facilia haec toleratu forent et scio te remissius irasciturum. Ut tamen, quod sentio, dicam, semotis affectibus: si quid solidi firmique in causa religionis agi debet, id per tui similes agi debebit, alioqui ego de spe cado. Quid enim promovebunt homines suis addicti privatis cupiditatibus, contentiosi, cervi cosi, pertinaces, qui periclitari potius universam rempublicam malunt, quam de suis quicquam decedere? Sed mihi, cum ea ad te scriberem, obversabatur ob oculos, quid expediret fieri, quid autem futurum esset, cum plurimum possint nunc ignavia et ignorantia rerum, scire non poteram. Eaque propter arbitrabar fore, ut statim ageretur de pacificando hoc statu, et actum est, sed sine fructu, quemadmodum et in posterum quoque huiusmodi actionum nullus erit fructus, nisi alii adhibeantur homines, quam qualibus hactenus commissa est haec navis, non quod illi viri probi bonique non sint, sed pro talibus non habentur a quamplurimis, et in rebus huiusmodi multum refert, qua quisque opinione laboret.
Principes bona ecclesiastica semel occupata dimittere contemnunt. Rhomanenses solitum mallent quaestum, plerique ecclesiasticorum vitam semel institutam commutare taediosum ducunt. Nonnullis res propter difficultatem omnino omittenda fluviusque suo ut alveo decurrat, permitti debere videtur. Aliis videntur rursum tempori haec condonanda, idem illud tempus opportuna quoque remedia laturum. Praeposteri homines, qui non vident plura a tempore mala quam bona invehi labente praesertim semper in deterius mundo, sed ad ignaviam cupiditatemque otii tegendam nullus isto magis opportunus clypeus est, neque ignoti sunt tibi et mihi, qui hoc potissimum dicto, uti oraculo, creverunt apud principes. Quibus et aliis praesentia tui similium, in quibus usus est et experientia rerum, timor Dei et auctoritas in ecclesia, os obstruere facile posset.
Ista me ratio impulit non tantum ab amore et desiderio videndi tui, quam a iudicio profecta. Et spes sane me aliquanta habebat fore, ut rex tuus et ista quoque consideraret, sed ademit eam adventus nescio cuius prothonotarii iudiciorum vestratium, qui pro oratore ad caesarem appulerat, mense, credo, uno ante recessum meum. Vir sane egregia forma neque litterarum expers, et fuit apud Thurcas in legatione, semel etiam, dum ego illic essem, adhaec satis novisse apparet aulam, et mihi alioqui familiariter notus, sed ad ea, quae nos animo voluimus, hoc est ad reformandam ecclesiam et statum reipublicae praeter auctoritatem et personam, quam gerit nomine serenissimorum regum vestrorum, parum afferre posse videtur. Neque vero multum abfuit, quin et ego in Poloniam hoc, dico, itinere venerim, sed deterruit me, quod rex in Lithuania et tu procul ab aula extraque regium iter futurus eras, alioqui satis mandatorum habui, quae tamen discretioni meae, et ut iis uterer pro qualitate rerum et temporum, commissa fuere.
Quod ad Germaniae nostrae Inferioris faciem attinet, ego illam, prout tempora erant tunc, ad te scripsi, et successus sequentium idem fuit. Plebs enim et nonnulli alioqui non imprudentes viri ex urbe Gandavo putabant se nihil deliquisse in caesarem. Quo factum est, ut venienti ad nos magno numero occurrerint in confinibus atque, ut ad eam urbem quamprimum veniret, rogaverint, sed neque praesidium immissum non patienter tulerunt et sine tumultu, quae ibi post acta sunt, gesta sunt omnia. De nonnullis supplicium capitale sumptum, nonnulli proscripti, universa autem civitas damnata est maiestatis. Domus publicae, muri, portae, arma, omnia publicata et maturo iudicio praevio caesari sunt adiudicata. Duae portae – una, quae Antverpiam, altera, quae Terraemondam ducebant, omnino sunt complanatae, fossae impletae, vallum portatum ad munitionem arcis, quae ibi struitur spatiosa et fortis, complectiturque totum coenobium divi Bavonis cum templo Christi, ut vocant, non adeo procul dissito a monasterio praefato. Monachi nunc facti canonici, una cum corpore divi Levini, Bavonis, Macharii et aliorum tralati in aedem divi Ioannis, servitiis divinis ibi vacaturi. Turpis illa et horrenda consuetudo de Livino efferendo et rursus inferendo abrogata neque fuit hoc anno Levinus in Hauthem, neque in futurum portabitur.
Omnia privilegia civitatis antiquata novis legibus a caesare constitutis, secundum quas vivant. Civitas ipsa, quae in tres classeis divisa esse solebat, in unam redacta. Domus plurimae et, ut puto, supra duo milia, dirutae, ut arx libera sit undique, quae arx imperium habitura est in flumina, quae uno alveo ibi fluere incipiunt, in quo robur et spes solebat esse civitatis. Ipse magistratus coactus solemniter veniam petere lugubribus vestibus indutu, quinquaginta de plebe laqueos etiam collo gerentibus. Campana ingens, quae Rolandus vocatur, quia ad seditiones et bella pulsari solebat, iussa eximi e turri Beelfroit et caesari adiudicata. Gandensibus omnis auctoritas, qua erga ceteros Flandros et uti et abuti solebant, adempta ipsique in aequalem cum reliquis ordinem redacti.
In summa res ibi praeclare a caesare gestae partaque nobis adversu[s] insolentiam plebis bona et secura tranquillitas. Haec partim transacta fuere, priusquam recederem, partim secuta sunt, sed conclusa erant, ut ita fierent maturis prius habitis deliberationibus et consultationibus, desuper quibus et principes apud nos viri et ipse caesar frequenter interfuit. Hic finis stultae libertatis Gandavensium, dum plebi plus nimio laxant habenas et se maioribus suis opponunt. Incoeperat pestis ea plebis passim in Flandria grassari in abiectissimis etiam vicis et oppidulis, adeo ut ignobile oppidum, <quod> Ninive vocant, prope Alostum ausum sit militibus nostris, qui ad solvendam obsidionem arcis Gaverae ad Scaldim (quae a rusticis instinctu Gandavensium obsidebatur) praemissi fuerant a serenissima regina Maria, portas occludere. Neque Antverpia, Bruxellae plurimaeque aliae civitates omnino immunes ab hoc malo fuere, sed nunc merito dant poenas pecuniarias neque parum augebunt aerarium caesaris.
De amicis. Pro dolor, cum litterae tuae ad me perferrentur, interierat illustris dominus Georgius Schenck a Tawtenburg satis repentina morte, quae ob id accidit, quod, cum ipse vulnere in tibia laboraret, quod iam fistulam fecerat, velletque occurere caesari et videri sanus et integer esse, caligasque more Germanico ad tibias factas subligare subligaculis ex unionibus, vulnus et fistulam anui cuidam obstruendam commiserat. Quo obstructo statim ille praeter exspectationem defunctus est non viso aut salutato caesare. Secutus est illius mortem interitus comitis de Hoochstraten, magni illius apud illustrissimam quondam dominam Margaretham, de quo in carminibus etc., sed non tam deploratus atque prioris.
In gubernationem Frisiae et vicinarum provinciarum suffectus est illustris dominus Maximilianus ab Egmonda, tempore nostro dominus de Yselstain, nunc autem post mortem patris comes de Buren, quem tu, et merito sane, solebas appellare filium, diligebat enim te filiali affectu. Adulescentiam, uti nosti, transegit in nullo non genere voluptatum immo vitiorum: potor, aleator, ganeo et quid non? Ceterum iam pertaesus et satur huius vitae, iudicio interim non contemnendo praeditus, sese mutat in alium virum eritque, mea sententia, magnus et utilis reipublicae. Est enim animo vasto et contemptore periculorum, corpore nodoso et simili patris, quem in hoc superat, quod non vulgariter est eruditus, uti nosti, et in Graecis, et Latinis in litteris. Addet et per sese provincia, cui praeest, maturitatem, in Frisia enim et ditione Groningensium, adhaec in Transyssulana, in qua Campen, Daventria, Swollis et alia sunt oppida eaque non contemnenda, mature tractantur omnia pro more gentis, audiuntur querimoniae partium, quae ex consuetudine Germanorum extendunt sese, audiuntur et responsa, in quibus tota series querimoniarum, etiam si non sit necesse, resumitur tamen, sedere interim magistratum ipsumque gubernatorem oportet et ad ea intendere, quae proponuntur, non paucarum horarum opus. Neque societatem habiturus est eam, a qua seduci poterit, neque collusores, qui ausuri sint tot, quot ipse solet, milia aureorum iactui aleae submittere. Indeque colligamus natura primum duce, quam ille optimam habet cum voluntate etiam optima coniunctam, necessitate deinde in frugi virum evasurum esse. Conatus est ad gubernationem Groningae pertrahere Godtscalcum nostrum Saxocarolum, ad quod munus prius illum invitaverat felicis memoriae Georgius Schenck, neque ego dissuasi, nihil enim dum bonus et integer vir pro multis suis et magnis servitiis est assecutus, veluti neque ego, sed nescio, quid impedit. Vellet enim regina Maria illius opera uti in Hungaria continuoque parturit hanc legationem et numquam parit.
In gubernamen Hollandiae, nescio, quem caesar est suffecturus. Audio illum velle invisere eam provinciam, immo iam eo concessisse. Ambit illam illustris dominus de Beveris amicus noster, cui litteras tuas gratissimas sane ostendi, similiter et domino Maximiliano Egmondano, nam tunc adhuc apud nos erat eodemque, quo ego, tempore recessit. Similiter et illustri marchioni de Berghen salutem dixi tuo nomine, quam gratissime accepit, neque enim dicere volo, quam sit grata memoria tui apud nostrates. Quid de amicis communibus dicam: Friderico de Melun, domino de Heule et Vander Gracht, ceterisque non contemnendis sane viris, qui non desinunt te praedicare? Et eos quoque salutavi teque recte valere dixi. Horum omnium videndorum scribis te quidem desiderio teneri velleque nobiscum esse, huiusmodi tamen desiderium temperari amoenitate conclavis tui ad omnia commodi et consideratione asperitatis itinerum.
Postquam in ea es sententia, precor Deum, ut huiusmodi vitae genus tibi felicitet, et sane merentur labores tui, ut aliquando quiescas, si modo in hoc mundo requies ulla possit haberi, quam difficilem video esse sectatu tot irrumpentibus novis occasionibus, quae nos extrudunt. Mihi quoque iam senium obrepit, sed persuasum nondum est integro corpore concessam mihi ullam iri. Atque utinam non et inviti expergefaciendi sint et inepti trudendi ad labores, et ne id quidem satis. Propterea dico, quia vel infelicitas temporum vel nostra, non ausim enim dicere principum, quamquam et in illis sunt, cum quibus collati Herodes et Nerones, et Domitiani non invenientur in quovis genere vitiorum deteriores, eo iam promovit, ut sit de exitio cogitandum et funere reipublicae. In iis enim controversiis, quae de fide sunt, videmus nihil determinari, sed diem a die duci parva cum spe boni alicuius subsecuturi, neque Turca feriatur.
Dum haec scribo, nuntiatur mors Ioannis regis Hungariae, apud quem iis proximis diebus fui, et vero nuntio nuntiatur, nam et me apud Albam Iuliam in Transylvania agente male valebat, et non multo post tactus est apoplexia. Quin et subiectus fuit morbo regio, quem copioso potu fortissimorum vinorum fovere illum et augere aiebant. Quae mors haud dubie res novas est inductura in Hungariam. Nuntiatur et mors, sed minus periculosa, archiepiscopi Trevirensis, hominis versuti et Romanensis ingenii, sed non incommodi tamen ad haec tempora.
Nuntiatur et monstruosum connubium regis Angliae. Cui primum mense Iulio in mentem venit, quod cum quadam ex insula sua contraxisset, priusquam duxisset(!) Clivensem. Cum qua Clivensi habitavit a mense Novembri, divortii autem sententia lata est decima Iulii. Paulo Christianius forte, quam quod ex Germanis lantgravius Hassiae duas uxores aequo iure eodem fovet tempore, nam videtur Anglus tantum unam velle legitimam, quod legerit episcopum unius uxoris virum esse debe[re] tantum, cum autem in suo regno se gerat pro summo pontifi[ce] et capite ecclesiae, duas uno tempore fovere non habet in animo, contentus interim recente, donec et illam commutet. Quis hic non ridebit, immo plorabit verius, nisi quod Lutheranis huius connubii auctoribus debita est repensa merces, qui hoc ipso res suas stabilitas abundeque firmum sibi adversus Carolum caesarem praesidium comparatum esse non veriti sunt iactare.
Eant nunc et suam repetant aut illatas ulciscantur iniurias homines non nisi contra imagines sanctorum et pietatem animosi, adeo ut (vere uti scribis) pudere debeat tot Christianos principes ab huiusmodi nec magno numero tamdiu sibi quasi praescriptum esse ab iisque, uti ab Atheniensibus olim per Rhomanos, ita per plerosque, petitas esse leges, cum nec legibus illi, nisi quatenus libitum est ullis, coerceantur suasve libidines subiciant, neque exemplum praebeant ullum modestioris aut cum fide et gratia Christi commune quid habentis vitae, sed vix alibi sit invenire plus scelerum et sceleratorum, quam in illa faece illisque in latibulis, ubi impune in quoslibet dicere, scribere et debacchari liberum illis sit.
In quos scriptam paraenesim tuam vehementer laudo et summa legi cum voluptate bene precatus illi, qui auctor fuit illius in lucem edendae, alioqui scio edidisses serius. Sed quae sat in huiusmodi scribi possunt? Adeo et ii quoque, de quibus supererat adhuc aliquid bonae aestimationis, degenerarunt a sese et spem nostram fefellerunt, neque video, quid moliantur aliud aut ad alium quem finem tendant, quam subvertere magistratum, non dico spiritualem, sed et saecularem omnem. Quam enim sonat Christiane, quod ex illis quidam, cum de saecularibus quibusdam principibus ageret, quos dicit persecutos esse et persequi evangelion, „pro talibusne – inquit – orabimus?”. Nequaquam, immo orabimus, dico, sicut et Christus pro iis, qui illum crucifixere, et Stephanus pro lapidantibus. Ut interim taceam, quod idem ille vir pius, qui pro principibus huiusmodi orandum negat, commen <ta> tus est mendaciter Ferdinandum regem Rhomanorum, Hungariae etc., post adventum ad se cardinalis Aleandri, longe plurimos Lutheranos aut, ut ipsi loquuntur, evangelicos mactasse et immolasse sedi Rhomanae, cum ne uni quidem illatum sit violentiae quicquam, prout mihi iurarunt plerique viri probi, qui sunt a regiis consiliis, et praeter haec magistratum gerunt, praesuntque huiusmodi damnationibus.
Quis, cum haec tam asseveranter ab illis scripta videt, Saxonum aut Hessorum, aut Pomeranorum non putet vera et non statim Ferdinandum regem abominetur, qui ea utatur licentia in homines? Et tamen pura et puta haec sunt mendacia, quorum diabolus et non Christus auctor est. Ego sane etiam credebam ita esse, donec venissem Viennam, ubi carnificina haec facta fuisse fingitur, et diligenter inquisivi, si quid tale evenisset, non a magistratu modo, sed et a plerisque de vulgo, quorum omnium assertio fuit una eademque nihil tale hic contigisse neque alibi in ditionibus regiis. Si haec de Ferdinando rege, qui in medio imperii provincias etiam habet hereditarias, comminisci non verentur, quid non comminiscentur de Hispania, Italia, Sicilia ceterisque regnis magis dissitis? Nimirum illis necessum est impia et abominabilia esse omnia. Sed longius quam pro instituto.
De Gratiano scripseram ad te ab eodem rogatus, ita ut facerem. Ostendit mihi litteras tuas ad se, quibus omnino videbare nolle in ipsius uxorem intendere, quam, si aliud nihil, at assequi saltem abs te, ut filiam tuam illam esse aliquo indicio demonstrares, volebat. Eo enim se nomine duxisse illam, ne aetas, quae iam promoverat, obnoxia foret iniuriae laborante praesertim matre defectu et penuria, ut se illamque satis commode alere non posset. Tui etiam contemplatione dedisse eidem matri virum quavis etiam coniuge dignum. Haec apud me cum crebro ingeminaret idemque facerent aulici non pauci, sciremque per reverendissimum dominum Lundensem nonnihil tecum transactum esse, nisi fallor Vratislaviae, neque tamen singillatim, quid aut quale id esset, satis nossem, scripsi ad te paucis de Gratiano. Qui certe si quo est ingenio et eruditione, eandem corporis et valetudinis bonae firmitatem haberet, in neutiquam paenitendam sortem incidisset Ioanna illa, cuius cuius(!) ea sit filia, nam et de me subdubitare videris, qui hoc assertum affirmatumque tibi volo neque me neque, quod sciam, quemvis alium. De me autem audacter assero huius Ioannae matrem umquam tetigisse, nisi quatenus salva pudicitia utriusque fieri potest, addam, ne cogitasse etiam in tanta copia et numerositate scortorum. Memini me voces audire ex Stasicho, quibus quia tu fidem abrogabas, longe minus habuere apud me ponderis quam apud te. Qui fallaciarum huiusmodi rudis, bene habitam domi mulierem beneque tractatam sicuti illa a te fuit, numquam induxissem in animum sese alteri prostituturam esse, cum praesertim in eo genere non esses tunc invalidus. Sed ista penes illam sunto.
Revertar ad Gratianum, cui bona condicio, ut audio, adhuc est, nihil immutato adhuc ordine, qui erat adhibitus familiaribus quondam augustae nostrae Ysabellae Lusitanae, cui sese dicebat esse a secretis. Ab epistolis, puto, Latinis aut translationibus erat, nam ad res Hispanicas ascitum non puto. Ceterum diu est, quod ad me nihil nuntiavit, quare et ego quoque te sequar silentioque rem supprimam, nisi, quod silere apud te non possum, eandem Ioannam esse plane tui simillimam teque vultu lineamentisque faciei omnino referre.
Scribis tibi gratissimum esse, quod cum reverendissimo domino Lundensi in gratiam redierim. Ego, quod sciam, numquam a Lundensi dissensi. Utrique sua negotia curae fuerunt citra ullam aemu lationem, ut in foro distincto, sed illi cum doctore Mathia Heldio graves fuere et, ni fallor, adhuc sunt querimoniae ex legatione Hungaria quibusdamque titulis, quos uterque sibi inscriptos habuit, ortae. De quibus nihil ad me, qui cum nemine, nisi de virtute et probitate, contendere in animum duxi longeque abesse ab huiusmodi dissidiis, quorum fructus is tandem est, ut sese nemo quieti dedere, nemo extra curas esse possit, dum cotidie illi cogitandum est, ne adversario praebeat occasionem calumniandi. Procul hinc, procul este prophanae, este procul curae. Libet enim veteris libertatis memoriam refricare.
De mutata rerum facie apud vos et nos nihil est novum. Idem nobis, quod vobis accidit. Veteranus apud nos, qui possit aliquid, nullus. Reverendissimus Panormitanus surdus et semicaecus adhuc trahit animam, sed aetati ipsius non auctoritati nonnihil defertur. Auctoritas enim iam omnis et monarchia penes illustrem dominum a Grandtvella est, postquam ad nos pervenit caesar. Ille Italiam, Hispanias, Gallias, Germaniam reliquaque omnia, et solus, curat magno sane cum labore atque utinam exitu tam felici.
Quos interiisse scribis apud vos, scio magnos viros fuisse et praedicantur apud exteras gentes. Qui autem successere, boni viri esse dicuntur, sed nihil ad magnos illos. Adeo omnia sunt in declinatione neque miror, quod aetas sancti regis vestri tumultus, qui oborituri videbantur, sola sui reverentia composuerit, sed neminem video, qui in illius locum successurus idem facere possit. Cum tamen nullo tempore magis ex re fuerit, quam nunc futurum est, tam validis viribus Thurcarum et tam dissentientibus inter sese principibus nostris, et deiectione nescio qua animorum cotidie invalescente adeo, ut ante tubam tremor occupet artus, reor animi apud vos satis futurum in rege iuvene bene instituto, potente, adhaec et opulento, sed deterret me nonnumquam recordatio fortunae vestratium principum, quibus sempe[r] calamitates ex Thurcis provenere. At praestat in pulchro conatu mori, praestat sane, modo morte nostra accedat aliquid reipublicae, inservitum sit Christo, protecti sint lares et patria. Alioqui quid fructuosum habet in se audacia? Fortiter hoc contempta morte plerisque datum est mori. Moriuntur sic et plerique sicarii. At cum utili ut vivamus et, si id non datur, mortem ut oppetamus, nemo vir bonus no[n] desiderare debet. Iterum dico, deterret me raritas veteranorum, audacia iuvenum et publica egestas, cum ingentes sint privatorum divitiae.
Sed eam faciem video ubique. In Hungaria quotus quisque superest ex veteri illa nobilitate, quae et militarium hominum copiam alebat, et popularium animos, ubi necessitas postulabat, ad extrema facienda et patienda sua virtute et auctoritate incendebat? Nunc ad paucissimos res sunt redactae, qui primis sunt opibus. Paucis exceptis homines novi sunt, maxima ex parte per latrocinia et angarias miserorum fortunae incrementa adepti. Hi, quibus imperent, nisi flagitiorum suorum clientes et satellites, habent nullos. Tantum abest, ut ad patriae exstinguendum incendium adducere quicquam possint. Cum in Pannoniam Superiorem aciem ingenii flecto, viros multos bonos <video> , sed excellentem nullum, cui provincia, qualis nunc obvenire necessario debet, demandari tuto possit.
In Germania et desunt, qui imperent, et desunt, qui pareant, tanta ibi turba imperatorum est. In Galliis, apud nos insignis vir ad ea, quae dicimus, nemo, sed nec Italia quidem aliquem habet, nec Hispania, non dico conferendum, sed qui aliqua saltem ex parte accedat cum veteribus Columnis, Piscariis, Leyvis, Alarconibus, Urbini duce.
Militum abunde est. Sed qui, tu n[on], haec inquies de ducibus belli? Quia omni quidem in genere scio opus esse reipublicae nostrae bonis et prudentibus viris, sed in bello praecipue, quod subterfugere non possumus. In quo si succumbamus, omnia alia consilia frustra erunt. Superest commune refugium multorum, qui ab eventu res metiuntur aiuntque Deum miserturum nostri, et sic fuisse fortunam nostram et principum nostrorum, ut rebus deploratis desperatisque ex improviso obtigerit illis victoria. Utrumque verum est et nostri miseraturum esse Deum, si modo ad eum refugiamus, si illius divinum auxilium pura mente imploremus, si nequitiam exuerimus nosque reddamus dignos ipsius misericordiae. Sed quotus quisque hoc facit? Ego, qui inter varios homines versor, inania haec verba audio, sed sine ulla in divinam ipsius bonitatem fiducia prolata. Ad humanas tantum vires recurrimus: numerum peditum equitumque et machinarum. Qui si tam facile haberetur et teneretur in officio et oboedientia, qua decet, non profecto omnino desperandum esset, sed videmus vana nomina esse, maximo cum sumptu colligi, maiore ali et nihil aut parum pro officio ab illis praestari, unoquoque intento, ut aliquis sibi privatim adiciat.
De fortuna nostra hoc dico non esse semper temptandam. Caeca est et fallax, quae persaepe hominem in medio cursu destituit. Quid igitur? Porrigendane herba est adversariis? Non, hercule, sed conandum elaborandumque, omnibus enitendumque remis, quod dicitur, et velis, ut communi huic incendio occurramus et obviemus, neve inertia nostra evadere id in maius sinamus. Qua in re et tu in regno, in quo vivis, quod ab incendio isto remotum non erit, optimaquaeque etiam non vocatus suadeas et inculces, aliique similiter id faciant suo quisque in solo, ut vel invitos sic aliquando excitemus.
His diebus proximis profecturus est hinc ad serenissimos reges vestros reverendus et illustris dominus Wolphangus Brandtnerus magnus magister ordinis divi Georgii et princeps meus, aliquando comes in Palatinatu non Rheni et tibi ab assiduis amicis, missus a serenissimo rege Rhomanorum admonitum praefatos reges vestros, ne praeter aequitatem sese suosve implicent negotiis Hungaricis. Velle enim pacis per reverendissimum dominum Lundensem inter se et praefatum quondam Ioannem regem factae condicionibus stare, filio relicto praefati Ioannis regis, quae in illis continentur, adimplere omnia, modo sibi vicissim pacta serventur. Ad hanc aequissimam postulationem satis credimus assensos ire reges vestros. Sed omittere tamen prudentissimus rex noluit, ne ea significaret.
Idem illustris et reverendus Brandtnerus, plurimam salutem ut asscriberem suo nomine, rogavit cuperetque iter suum esse per Prussiam invisendi tui tantum, sed fieri non poterit. Puto illum cras aut perendie esse abiturum. Similia fere his denuntiavit serenissiums rex praecipuis dominis in Hungaria. Interim parantur milites in omnem eventum, si forte Thurcae immiscere sese huic negotio vellent. Hungarorum scimus varia esse consilia et plerosque non abhorrere a Turcis, quia putant cum illis maiorem apertam sibi portam iri ad latrocinandum, sed non desunt adhuc patriae studiosi et boni viri, quos speramus recta esse consilia secuturos. Brevi tamen experiemur.
Addis te post mortem desideratissimae matris tuae minus esse (quam fueras antea) de vita sollicitum. Certe non habet haec vita, si bene perpendamus, cur magnopere de ea debeamus esse solliciti, nisi quod nobis commissa est haec sarcina tamdiu sufferenda, donec illam, qui imposuit, nobis adimat. Et ego certe in hoc paria tecum facio, cuius rerum statum non est, quod multum elabores cognoscere, est enim idem, qui semper fuit, neque quicquam fere adiectum est. Non diffiteor, ne aliquantulo magis prospexisse rei familiari illamque habere me mediocrem , sed nihil aliud, praeter labores et aetatem iam ingravescentem, nihil hactenus, nisi verba, quae nullum aut valde exiguum sortita sunt effectum, mihi a principibus obtigit. Sed non laboro, scio enim Deo curae esse res meas et nihil defuturum et profecto multa illius intuitu tuli lenius, multa etiam bono et egregio cum animo subii, quorum non paenitet, nam, qui corda et renes perscrutatur, is retribuet.
Quid sperem a caesare, hinc collige. Sunt alii, qui plurima prole gravantur et necessitatibus ipsorum supplendis multa coguntur impendi, alii importunitate aliquid assequuntur, sed apud me integra est memoria Mercurini a Gattinaria nostri, qui principum donationes, quales communiter sunt, proprie suis depinxit coloribus apud ipsummet principem. Neque habetur hodie laboribus ulla gratia. Nos iumenta sumus. Quamdiu sufficere laboribus possumus, obicitur nobis nonnihil, quod comedamus, postquam enervatum corpus ad labores inutile redditur abicimur vel ad Gemonias. Neque ego aliam sortem exspecto, quam eam, quam multi boni tempore nostro tulerunt, quibus idem accidit et tibi noti sunt, sed quia haec comperta habeo, contemno, meque totum Dei misericordiae dedico dedoque. Ille faciat, quod bonum est in oculis suis. Non habemus hic civitatem manentem, sed futuram inquirimus, de qua certi sumus per gratiam Dei, quae data est nobis per mortem Unigeniti Filii Ipsius. Illi sit laus et gloria. In summa scito me sorte mea optime contentum esse, si quid accreverit, Dei gratiae hoc asscripturum, si nihil, et ille sit benedictus, qui tantum praestitit, ut extra divitias et paupertatem vivere possim. Qui et animum hunc elargitus est, ut non multum cupiam. Statui enim per illius gratiam modum cupiditati meae, quo sine vix ulla quies in hac vita homini paratur.
De libellis Philippi Melanchtonis auctoritatem ecclesiae et officium principum concernentibus eadem sentio, quae et tu, gaudeo tamen in Prussia Lutheranismum remittere. Utinam sicut vestes sacerdotales in sollemnibus resumunt, ita et animum resumant sacerdotalem, sed a capite exordium faciendum esset. Praestat tamen, uti scribis, sero quam numquam sapere. Haec ad litteras tuas.
Haesi ego hic Viennae mensem integrum, hoc est medio mense ante regiae maiestatis adventum, et tanto rursum tempore post ipsius appulsum usus suavissima consuetudine magnifici domini Sigismundi de Herbestain baronis liberi, qui tecum ait sibi magnam consuetudinem intercessisse tempore Maximiliani caesaris, a quo in Moschoviam missus fuit orator. Is te plurimum salutat. Ceteri ex notis fere absunt. Comes a Nogarolis apud caesarem agit negotia regia, dominus Georgius Czapka vicecancellarius Bohemiae iam primum advenit. Reliqui nescio, an tibi noti sunt, praeter Luxanum, qui cum uxore suaviter vivit Ratisbonae. Venerunt huc dominus Wolphangus Haller thesaurarius reginae Mariae et dominus Nicolaus Olahus, sed hic missus est in Hungariam a rege, ille hodie obviam profectus est filio domini a Rogendorff, qui secundam uxorem nuper duxit ex comitibus de Mansfeldt viduam Friderici filii boni illius Georgii ducis Saxoni[ae] et Mysnae, et eam ex Saxonia ducit hodie in arcem, cui nomen est Gunsterrtorff, quae erecta est in comitatum, data a praefato domino de Rogendorff huic novo sponso, im[mo] alioqui maxima civilitate multisque bonis artibus praedit[o], nisi quod aere alieno laborat.
Marcus Laurinus, ut ex litteris uxoris habui, recte valet, sed Ioanna soror uxori[s] meae, cui maritum dederam virum ea dignum, nuper periit secundo puerperio, unica spes mea pro liberis meis, si quid graviu[s] contigisset uxori meae, quod Deus avertat.
Levinus Panagathus factus est caduceator caesaris et scribit in cancellar[ia]. Bacularius Adolphus cum suo naso Hamburgensi est Ioan... in eodem. Victum habet et amictum, quo contentus est. Gemm[a] medicinae licentiatus est agitque Lovanii intentus aegris sanan[dis], bonum nomen et rem exinde adeptus. Conrardus Goclenius p[este] periit. Rutgerus Recius superest idem volvens saxum, docet et excudit. Hospes tuus Bruxellae vivit sanus, sed male habet cum domo, quam vendidit comiti de Espinoy et tradidit inhabitandam, pretium autem ab eodem comite extorquere non potest, est enim longus tergiversator, cum de solutione agitur, et maior, quam ut tam subito cogi possit. Iam aliquot annos distulit. Uxor mea et lib[e]ri, ut ex litteris habeo, bene valent. Reverendissimus dominus Lundensis es[t] profectus Lubecam, credo, in negotio illustrissimi comitis palatini Frideri[ci] ducis. Doctor Mathias Held valedixit aulae caesaris et ditatus emit sibi possessiones et fundos non procul ab Argentin[a], ubi audio illum agere.
Exspecto hic in singulas horas magnific[um] dominum Hieronymum a Lasko in Poloniam ob res privatas profectum ante hebdomadas tres. Is rursum a Ferdinando rege mitti[tur] ad dominum Thurcarum neque tamen ob id minus cogitamus d[e] invadenda Hungaria. Quam necessum est, occupemus, priusquam ille advenire poterit. Ubi primum idem dominus Laskus redierit, ego hinc revertar domum inventurus caesarem, ut reor, Bruxellis, quo peragrata Hollandia venturum illum esse autum[a]mus. Revertar autem per postas.
Res fidei dilata est dabiturque primum discutienda viris non partialibus. Deinde relata fiet in dieta imperiali, quae per omnes status imperii celebrabitur. Credimus in ea fore caesarem, cuius res cum rege Francorum sunt in prioribus terminis. Indutiae observabuntur decennales, quae inter eos me ibi agente oratorem pactae sunt.
De reliquis nondum est quicquam statutum. Mediolani ducatus Helena ista est, pro qua omnes ii labores sumuntur. Dominus Hieronymus Laskus a rege Ferdinando creatus est banus Sclavoniae donatusque duabus arcibus, quae fuerunt quondam Ioannis Cadtzianeri, in eadem Sclavonia sitis. Per Savum profecturus est usque Belgradum et inde secundo Danubio Nicopolim, postea terra Hadrianopolim. Miserat et rex Ioannes ante mortem fratrem Georgium Varadinensem episcopum ad eundem dominum Thurcarum, sed is, cum in itinere certior redditus fuisset de adversa valetudine praefati regis Ioannis, rediit misitque suo loco Stephanum de Werwencz cancellarium, et post mortem Ioannis submisit, et Ioannem de Ezeck episcopum Quinquecclesiensem, sed uterque non audet penetrare ad Thurcas. Itaque haerent adhuc in confinibus. Munera habent ad praefatum dominum Thurcarum amplissima. Ita Christiani cogimur barbaros observare.
Eustachius Chappuysius, quem Granatae et Burgis novisti oratorem quondam illustrissimi Borboniorum ducis quique nomine caesaris fuit postea ad regem Anglorum missus orator, haesit undecim annos integros in ea legatione, reversus autem anno superiore in Flandriam, iterum eo remissus est. Is est, quem cancellarius noster Vulpeculam vocare solebat. Neque sine magna commissione missus eo esse creditur, sed nescio quali, me enim absente haec acta sunt. Idem rex Angliae Thomam Cramuel, quem per annos plurimos unice dilexit habuitque in summa auctoritate et maiore, quam umquam habitus fuit cardinalis Eboracensis, in carcerem trudi fecit atque, ut puto, extremo supplicio affici. Causas allegat, quod, cum ipse semper, ut rex Christianus, voluerit fidem Christianam promotam esse in regno suo talemque suae maiestatis voluntatem esse idem Crammuel optime sciverit, contra tamen hanc induxerit in Angliam doctores novorum dogmatum, per quos regnum inficeretur, eosdemque doctores ipse Crammuel sustinuerit et defenderit, sustinere item et defendere se velle dixerit contra omnes episcopos, dominos ipsumque etiam regem. Hinc esse haereticum et pro tali condemnandum. Plurima etiam crimina alia obicit, inter cetera, quod ingentes summas pecuniarum sumpserit a plerisque abbatibus, ut illis vitam servaret, quos tamen postea suspendi in patibulo fecerit; quod contra constitutiones regni aluerit maiorem, quam debuit, familiam, adeo ut ad octo vel decem hominum milia per insulam habuerit ipsius coloribus vestita, sine ullis tamen ipsius expensis, tantum spe favoris apud eum per hoc assequendi. Itaque vivere non poterit, sed sequetur multos viros bonos, quorum mortis causa fuit.
Voluisti, ad te longum ut epistolium scriberem. Id puto me fecisse, qui aliquot adimplevi paginas. Neque quicquam habeo aliud scriptione dignum. De morte domini Thurcarum diu hic fuit rumor, sed cessat. Barbarossa est Constantinopoli invisus ceteris bassis, quia bellum perpetuo ciet, neque valetudinem bonam habens, est enim surdaster, quod damnosum est in duce belli. Hactenus inter nos et Thurcas indutiae fuere, quae in fine huius mensis exspirabunt.
Siciliam gubernat illustris Don Ferdinandus de Gonzaga frater ducis Mantuae paucis abhinc hebdomadis mortui, Neapolim autem moderatur marchio Villaefrancae. Dominus Franciscus de los Couos, commendator maior, factus est a caesare dux Sabiotae. Ita auctus ille est magnis divitiis et honoribus.
Osmensis tuus nunc est factus cardinalis Hispalensis. Don Georgius ab Austria quondam Brixinensis, archiepiscopus est Valentiae. Grandvellano nullus adhuc accessit titulus. Filium habet episcopum Attrebatensem, dignum sane virum et bene versatum in litteris, et moribus praeterea optimis. Habet et alios filios, quibus providebit. Filias magna ex parte elocavit. Undecim habet viventes proles, ingens haud dubie onus. Apud illum adhuc agit Petrus tuus auctus aliquot sacerdotiis, sed perpetuus tamen asinus. Cancellaria Germanica et Latina unicum habet secretarium Ioannem Obernburgerum, qui haud dubie sese enecat et nunc praesertim absente doctore Mathia.
Non possum finem facere, etiam si maxime vel <l> em. Si quid rescribes, mitte Antwerpiam aut Augustam, et ad aulam Flandricam, nam ego caesarem forte hac hieme in Germaniam et inde in Italiam profecturum sequi non decrevi, sed domi aut apud serenissimam reginam Mariam vivere. Fratribus tuis Bernardo et Georgio, adhaec sororibus tuis cupio ex animo commendari. Tibi vero nihil aliud dico, quam amicissimum vale.
Deus pro clementia sua te, Domine et Pater vere honoratissime et observandissime, feliciter conservet et custodiat ab omni malo. Amen.
Viennae Austriae, die XVIII-a mensis Augusti, anno Domini MDXL.
Eiusdem Reverendissimae Dominationis Vestrae ex animo humilis inservitor et filius Cornelius Scepperus
Postscript:
Ignosce his tumultuariis litteris, nam rescribere non fuit otium. Satis est, si animi conceptum intelligas.
Salutem