Magnifice Domine, Amice carissime et honorande. Salutem et omnis felicitatis Magnificentiae Vestrae precor accessum.

Accepi iis diebus a Magnificentia Vestra binas et uberes summae in me benevolentiae litteras, quarum primae certiorem me reddidere de aureo poculo, quod illustrissimus dominus comes palatinus Ottohenricus misit; alterae meis novissimis respondebant plene de rebus, quae tum in novis habebantur. Neque satis visum fuit Magnificentiae Vestrae tot me humanissime salutasse litteris, quin idipsum tam multis amicissimis oblationibus per generosum dominum Nicolaum Nibschicz faceret, qui mihi multis ver{s}bis propensionem in me Magnificentiae Vestrae magna cum affirmatione declaravit. Pro qua favoris erga me magnitudine Magnificentiae Vestrae quas possum gratias habeo, atque utinam referre possem, ad quod me nihil animi aut promptitudinis deficit. Ceterum dedit mihi dominus Nibschicz pretiosum hoc ac fabrefactum poculum, pro quo gratias agens, adiunctas litteras illustrissimo domino comitipalatino scripsi . Eas ut Magnificentia Vestra reddi curet, impense oro. Pro novitatibus Magnificentiae Vestrae magnas item gratias habeo, quas, si quid apud nos rerum esset novarum, compensarem libenter, verum in praesens nihil habetur aliud, quam quod iis diebus illustrissimus dominus dux Holsaciae in Hafnia Daniae rex est coronatus, sine tamen, ut audio, Samuele, nam unctionis, quae Christianis regibus fieri solet, nulla fuit cura etc.

Aderat ad eum cohonestandi actum cum quibusdam aliis ducibus et nuntiis illustrissimus dominus dux in Prussia vicinus meus, qui ex illis symposiis et choreis mari se et ventis ob pestem, quae terra in illis regio<n>ibus passim grassatur, commisit applicuitque Gdani intra delapsos hos octo dies. De amicicia huius novi regis in has nostras terras et firmitate eius in eo regno multa dicuntur, quae nimirum omnia tempus ostendet, et hoc inquam: An gens et natio illa mores et naturam mutaverit, quae tot occidit et eiecit reges? Reliqua, cum paulo post ex conventu hic nostro dominus Nibschicz redierit et, quomodo res apud ecclesiam Va[r]miensem, ad quam XX-a huius ex Dei misericordia postulatus hinc sum, successerit, habunde referet. De me pro tot Magnificentiae Vestrae non vulgaribus in me collatis beneficiis ingenue polliceor, quod nihil amicitia Magnificentiae Vestrae habeam vel habiturus sum carius umquam, nihilque tam arduum, laboriosum, operosumue erit, quod non ratione illius mihi facile atque leve sit futurum. Hocque non aulice sed sincere ac pure a me scriptum Magnificentia Vestra, quaeso, accipiat. Quam dominus Deus diuturnitate longissima felicissime sospitet prosperetque in omnibus.

Ex castro meo Lubaviensi, XXVIII Septembris MDXXXVII.