Reverendissimo in Christo Patri et Domino, domino Ioanni Dei gratia episcopo Varmiensi, domino colendissimo

Reverendissime in Christo Pater et Domine, domine colendissime.

Officiosissimam servitutis meae commendationem.

Vidi condiciones, quibus in gratiam recipere voluit Reverendissima Dominatio Vestra Alexandrum, sed et quid responsum ab eo sit intellexi. Nullam enim spem ostendit fore se aliquando in officio. Quamvis ferre fortunam malle videtur, quam ut impuros et odiosos mores suos mutet melioribus. Quare laborandum est omnino, ut ne reditus ei pateat ad ecclesiam, ex qua semel eiectus est, ne virus suum aliis afflare et eos contagione sua inficere possit. Nondum ex urbe quicquam est allatum. Quo magis miror, quod scribit Reverendissima Dominatio Vestra de provisione Locae, quae non potest aliunde nisi ex urbe haberi. Prius necesse foret, ut vacare decerneret pontifex omnia Alexandri sacerdotia, quam ut cuiquam provideret. Si itaque provisionem haberet Loca, salva res esset. Nunc quid in urbe confectum sit, certi nihil habemus, exspectamus tamen aliquid in horas. Ut primum allata erit provisio, Reverendissimae Dominationi Vestrae mittetur.

Accepi a reverendissimo domino Culmensi quaternas intra paucos dies litteras. Nullam facit Alexandri mentionem, non solum in iis, quas ad me, verum etiam in iis, quas ad reverendissimum dominum et ad serenissimam maiestatem regiam scribit. Ego quoque cum rescribo, perinde taceo de Alexandro ac si nihil eorum scirem, quae in causa eius aguntur. Sed doctor Ioannes nequaquam tacet: manibus et pedibus eum iuvare contendit. Genero eius affuit, commissionem impetravit ad dominos consiliarios terrarum Prussiae, ut cognoscant, Alexandrine, an pellionis domus sit, quae est data domino Plotowski; litteras etiam ad Reverendissimam Dominationem Vestram, quarum sensum iam scit. Laborat apud serenissimam maiestatem regiam, ut ei arca restituatur. Ac iusserat serenissima maiestas regia scribi litteras ad Gedanenses, ut si tempore salvi conductus accepta est arca, restituatur, si ante, detur domino thesaurario. Sed eg[o] dixi reverendissimo domino, si ita scriptum sit, iam victorem evasurum Alexandrum, mihi enim certo constare, quod salvi conductus tempore arca accepta est. Tum scribi iussit: si habet salvum conductum a rebus quoque, ut reddatu[r] Alexandro, si minus, thesaurario detu[r]. Quoniam exemplum salvi conductus non habemus, nolui rem esse in dubi[o], sed rogavi reverendissimum dominum, ut persuadere[t] serenissimae maiestati regiae, quandoquidem ausus sit illi imponere Alexander atque causa[m] salvi conductus falsam comminisci, ut pro eo haberet salvum conductum, ac si eum numquam concessisset, cum cessante causa cesset effectus. Deinde vero cum salvus iste conductus iam expiraverit, esse eum aeque proscriptum ac fuit ante, mihique videri absurdum, ut proscripto bona restituantur, nam eadem ratione a proscriptione liber pronuntiaretur. Atque ita dilatum est responsum, quoad melius informabit serenissimam maiestatem regiam reverendissimus dominus.

Quod allodium attinet, accepi a Loca, esse id pro me impetratum, sed aliud audisse videor a doctore Ioanne neque ullas ea de re litteras habeo. Sed utcumque res habuerit, feram aequo animo. Reverendissimae Dominationi Vestrae ago gratias, quae rationum mearum tantam curam gerit. Neque vero existimet me allodii causa proficisci istuc voluisse. Sed cum annos ante duos in Prussia fuissem neque aliquid visendum conspexissem, nunc, propior isti terrae factus, cupiebam Gdanum, Marienburgum, Elbingum. Cuius rei desiderio ipse quoque tenetur reverendissimus dominus, qui sub egressum hinc serenissimae maiestatis regiae exiguo comitatu isthuc excurrere prorsus habet deliberatum.

Deum precor, ut Reverendissimam Dominationem Vestram quam diutissime servet incolumem et felicem. Cuius me gratiae commendo.

Vilna, III Nonas Septembris 1540.

Eiusdem Reverendissimae Dominationis Vestrae servitor deditissimus Stanislaus Hosius cantor et canonicus Varmiensis