Habet istic causam quandam generosus dominus Adam Valowsky ⌊Adam ValowskyAdam Valowsky ⌋ gener magnifici domini Piotr Firlej of Dąbrowica (†1553), 1527 castellan of Chełm; 1535 - of Biecz; 1538 voivode of Lublin; 1545 - of Ruthenia (PSB 7, p. 15-17)⌊Petri de DambrovyczaPiotr Firlej of Dąbrowica (†1553), 1527 castellan of Chełm; 1535 - of Biecz; 1538 voivode of Lublin; 1545 - of Ruthenia (PSB 7, p. 15-17)⌋ palatini Lublinensis, quae a consiliariis terrarum Prussia, region in central Europe, bordered by Pomerania, Poland, Lithuania and Livonia. From 1466 Prussia was divided into Royal Prussia (Prussia Regalis), which was a part of the Kingdom of Poland, and Teutonic Prussia (Prussia Ordinis Theutonici) – covering the remnants of the former territory of the Teutonic Order’s state in Prussia. In 1525, the Order’s last Grand Master, Albrecht von Hohenzollern, converted to Lutheranism and became the first lay duke in former Teutonic Prussia (dux in Prussia), which from then on was called Ducal Prussia (Prussia Ducalis). At that time, as a result of the treaty of Cracow, Ducal Prussia became a fief of the kings of Poland⌊PrussiaePrussia, region in central Europe, bordered by Pomerania, Poland, Lithuania and Livonia. From 1466 Prussia was divided into Royal Prussia (Prussia Regalis), which was a part of the Kingdom of Poland, and Teutonic Prussia (Prussia Ordinis Theutonici) – covering the remnants of the former territory of the Teutonic Order’s state in Prussia. In 1525, the Order’s last Grand Master, Albrecht von Hohenzollern, converted to Lutheranism and became the first lay duke in former Teutonic Prussia (dux in Prussia), which from then on was called Ducal Prussia (Prussia Ducalis). At that time, as a result of the treaty of Cracow, Ducal Prussia became a fief of the kings of Poland⌋ cognoscenda venit, inter quos cum Reverendissima Dominatio Vestra principem locum obtinet, petitum est a me magnopere, ut causam eius illi commendarem idque ab iis, quibus negare non potui. Quare Reverendissimam Dominationem Vestram peto, quandoquidem illi ea sunt opinione preces commendationesque meas apud Reverendissimam Dominationem Vestram non mediocre pondus habere, ut quoad fides illius et religio patietur, in hac causa generosi domini Adae ita se gerat, ut haec eorum opinio non modo non imminuta, verum etiam magis confirmata videatur. Id ego omni vicissim officio meo atque obsequio per omnem occasionem compensare studebo.
Opto Reverendissimam Dominationem Vestram bene valere, cui me commendo.