Dantyszek opisuje Giesemu swój ból po śmierci biskupa krakowskiego [Jana Chojeńskiego], uważa tę śmierć za wielką stratę dla Kościoła i państwa; snuje refleksje o tym, że odchodzą najlepsi, a zostają tylko nieużyteczni, krytykuje dostojników kościelnych w Rzymie – o ich zepsuciu świadczy między innymi zwłoka przy załatwieniu formalności związanych z konfirmacjami jego i Giesego.

Dantyszek deklaruje, że pójdzie za radą Giesego i dokona w terminie konsekracji Krzyżma, choć nie otrzymał jeszcze dokumentów; napisze obszerniej, kiedy opanuje wstrząsające nim uczucia; będzie się modlił za świętą w jego opinii duszę zmarłego.