Magnifice Domine et mihi carissime Frater Corneli.

Salutem tibi et omnia precor felicissima.

Post litteras vel potius volumen, quod anno praeterito XXIIII Februarii ad te dederam, accepi quidem copiosas a te litteras Bruxellis XIII Septembris ad me datas, verum meis in paucis respondentes, causabaris enim te eas Brugis reliquisse. Quod idem ad praesens mihi accidit, cum tuas etiam ad manum non habeam. Hanc ob rem de negotiis inter nos scribi inceptis parum me occupabo, ad quae hic tractanda cum duce in Prussia illustrissimo domino Alberto marchione Brandenburgensi tu me induxeras. Hoc tamen obiter addendum censui, quod, cum nuper a serenissimo domino meo ad comitia Regni Cracoviam vocatus essem, venit eo et illustrissimus dominus Otto Henricus comes palatinus Rheni, qui humanissime exceptus et habitus pro votis etiam absolutus hanc oblationem a serenissimo rege meo accepit, quod si illustrissimus comes palatinus Fredericus vellet, ut serenissimus rex meus ratione dotis inter eum et ducem Holsaciae electum Daniae regem amicis modis tractaret, idipsum serenissimum dominum meum pro ea propensione, qua inclute domui comitum palatinorum afficitur, non gravate suscepturum. Quod dux Otto Henricus ad deferendum fratri suo Frederico recepit. Sed de iis hactenus.

Memini, quod scripseras in litteris tuis te fortassis me numquam amplius in hac vita visurum. Ego tamen in eo non despero, insperata enim, ut ille ait, saepius, quam quae speramus, eveniunt. Quod si concilium successisset, te et me inibi futurum forsan per occasionem se obtulisset. Posset et alias hoc fieri neque diffido, quin, antequam ex hac vita decedamus, nos mutuo visuri simus. Solent se offerre multae causae, quibus de oratores hinc inde mitti solent: offerunt se tractandae concordiae, matrimonia et id genus non pauca, interdum et graviora, immo et leviora. Quid, si ego aliquando animi causa vos convenirem? Quicquid tamen eveniat, si te non iis, quibus scribo, animi tamen oculis te mihi praesentem video crebrius, quam tu fortassis opinaris. Itaque tibi de me, mi carissime frater Corneli, persuade, sive te oculis, sive mente videro, eundem me tibi esse, qui fui semper, amicum, neque ulla negotia nationum vel principum, vel causae quantumvis arduae passionesve aut affectus eo me sunt perducturi, ut in amicitia tecum a tot annis multa iocundissima consuetudine mutuoque amore firmata vacillare vel velim, vel possim. Tenacior sum, quam ut id, quod semel, maxime autem per mutuam benevolentiam, animo meo impressi, remittere valeam. Quod quidem et de te mihi candorem integritatemque tuam cognitam habens certo, inquam, mihi polliceor. Non sint igitur tanti stultorum regum et populorum contentiones, ut inter nos de iis digladiari debeamus. Quin potius, quantum per nos fieri potest, ad hoc spectemus, ut istiusmodi diffidentes amicitia nostra salva manente ad concordiam, quae publicae tranquillitatis mater est, revocare possimus etc.

Quod reliquum est, cum te de rebus meis sciam esse so[ll]icitum omniaque mihi fausta favere, latere te nolui, quod, Deo gratia, iis, qui mihi sine causa hostes fuerant, superatis coadiutor reverendissimi domini episcopi Varmiensis, qui in quadruplo pinguiorem meo habet episcopatum, factus sum. Pater est et bonus, et pius aetateque et valetudine continua confectus. Quem de nobis duobus Deus prius vocare voluerit, in divina eius est potestate. Ille te cum honestissima tua coniuge filioque atque tuis omnibus, quos omnes salvere iubeo, quam diutissime sospitem et felicem conservet.

Ex Fridek, XVI(!) Martii 1537.